Kirkjuritið - 01.10.1971, Qupperneq 86

þú ert hinn heilagi Guð“ (Mark. 1 :
24.). En Jesús hastaði ó hann og
þaggaði niður í honum og rak hann
út. Allan tíma þjónustu sinnar gekk
Jesús um sem „hinn huldi Messias".
Hann var afhuga öllum persónuleg-
um áróðri, afhugd auglýsingu og því
að þvinga upp á menn guðdóms-
kröfu, heldur gekk hann svo langt að
hylja guðdóm sinn með órœðum heit-
um, svo sem „manns-sonurinn", til
þess að fá þá til að þegja, er annars
vildu gera hann kunnan (Mark. 1: 43).
Innreið Jesú 1 Jerúsalem er mjög
þýðingarmikil, vegna þess að hún er
algjör andstœða þeirrar myndar, sem
samstofna guðspjöllin birta, and-
stœða þeirrar myndar, sem birtir líf
Jesú hulið ,,í mynd þjóns". Hann
predikaði, en hafði ekki áróður uppi
fyrir sér né hinum tólf, né fyrir megin
hluta lœrisveinanna, fyrir Israel, né
fyrir Guði. Jesús vildi deila með öðr-
um þekkingu sinni og reynslu af
Guði. Predikunin þjónaði þessu mark-
miði. Hún var ekki áróður.
Predikun er heldur
ekki að flytja siðferð-
isboðskap. Fjöldi fólks hyggur,
að predikun sé þó einmitt þetta, að
flytja siðferðisboðskap, vegna þess,
að predikun hefir oft verið framflutt
þannig. Því er það og, að leiði hefir
gjört svo mjög vart við sig. Jesús var
predikari, en ekki siðferðispostuli,
annars hefði hann líklega sagt eitt-
hvað meira við lama manninn en
þetta: „Barnið mitt, syndir þínar eru
fyrirgefnar". (Mark. 2 : 5). Jesús af-
sakaði ekki né gerði lítið úr synd-
inni. Hann var reiðubúinn til að af-
hjúpa syndina, eins og í rœðu sinni
í samkunduhúsinu í Nazaret (Lúk. 4 :
24—27) og í ögrun sinni við lögvitr'
inginn og fariseana ! Jerúsalem (Mah-
23 : 1—23), en takmark hans var ekk'
siðvœðing, heldur að rífa niður þc£r
dulur, sem menn hjúpa sig með, sV°
að þeir sjá ekki Guð eins og Jesu5
sá hann og reyna þannig á sama háft
að hylja sig fyrir Guði, ef vera
að hann sœi þá ekki eins og þe,r
rauninni eru. Jesús kom til dóms, e°
ekki til að halda siðvœðingardón1
þess að ná samrœmi í sir*
ne
ferðilegum venjum. Verkefni Jesú vCir
það, sem hann kunngjörði, er hann
sagði: „Til dóms er ég kominn í he,r°
þennan, til þess að þeir, sem ekki sjö/
verði sjáandi og þeir, sem sjáan
eru, verði blindir (Jóh. 9 : 39). Menn,
irnir höfðu fyrst alls þörf fyrir að sla
Guð. Hegðunin varð svo aflei^'n®
þess að hafa séð.
Ef nú predikunin tekur ekki mots
af fyrirlestri og er ekki fyrirlestur,
ekki áróður né miðar við siðvœðin9u'
ikun?
e 9
£nn
úr
hvað er þá raunveruleg pred
Predikun er boðun um f a r v
m a n n s (through a person).
einu sinni skal tekið Ijóst dœm'
Markúsarguðspjalli. Við lesum Þe
um manninn, sem kom út úr gra^un
hann
peka-
um í byggð Gerasena: „Og
fór burt og tók að kunngjöra í ..
polis, hve mikla hluti Jesús hefði ty
sig gert. . (Mark. 5 : 20). Þetta
undirstöðumáti predikunar um farV.
manns. Þetta er persónulegur vitr"^r
burður. Sá, sem lœkningu fékk se^.
frá því, hve mikla hluti Jesús ha ^
fyrir s i g gjört. Sama er að segia ^
manninn, er blindur hafði verið
fœðingu og þvoði sér ! Siloam-laU
84