Kirkjuritið - 01.10.1971, Qupperneq 90

inni. Vœri þetta ekki svo, var algjör-
lega tilgangslaust að benda ó eitt-
hvað, sem gœti upplýst það. Peter
Brown segir: ,,Er við lesum í J ó t n -
i n g u n u m , einhvers staðar þar
sem er einskœr Ijóðrœna og berum
þetta saman við hið stifa, formfasta
mólfar einhverrar „klassiskrar" heim-
spekilegrar viðrœðu hans, sem þó hef-
ir hinar sömu hugmyndir að geyma,
þó komumst við þegar í stað að raun
um, að hin latneska tunga verður
sem tundur, verður sem ból í rœðum
Ágústínusar".2 Talshóttur Ágústínusar
sem mœlskukennara og talshóttur
hans sem predikara er mjög ólíkur.
Áhrifamikil predikun verður ekki til
fyrir það að yfirfœra mœlskureglur ó
kristna kenningu, Niðurstaðan þar
verður óhrifalaust tjasl, þar sem
hvorki finnst heild í umrœðuefni né
lilgangi. Hinir hebresku spómenn,
sem Ágústínus hafði í hœstum heiðri,
eru leiðarljós í þessu efni. Það er
slík skynjun ó persónulegum Guði,
sem fœr útrós í predikunarmóta, sem
töfrar og vekur eyranu þorsta. Aðeins
ó þann hótt verður til skila komið
þekkingu á Guði, honum, sem er
leyndardómur, með því að saman er
tengdur predikunarmáti og efni í per-
sónulegum flutningi. Þetta er að pred-
ika.
Að lokum eitt atriði um hið per-
sónulega frumatriði predikunar. Það
er um orð. Orð eru aldrei orð e i n -
g ö n g u að biblíulegum skilningi.
Þegar Guð talar, þá gengur hann
fram til athafna. Guð skapar þannig
með orði, Jesús lœknar með orði.
Orð eru ekki aðeins verkfœri athafna.
Þau eru háttur þess að vera (means
88
of being). Heideger segir: ,,Mál er
rödd sannrar veru". Þetta merkir: Þ°r
eð predikun er starf með orðum, þa
er hún fyrst og fremst persónulegr
starf. Orðin, sem predikarinn notar
er maðurinn, þ. e. þau eru útfcersla
hans (extensions of him). Sé hann
áhrifaríkur eða áhrifalaus, þannig erU
orð hans einnig, áhrifarík eða áhrifa'
laus og sama á við um framsógn
hans og predikun.
Við höfum spurt: „Hver er hinn
rétti predikunarmáti?" Fyrri hlafl
svarsins er þessi: Predikunin er boð'
un um farveg manns (through
a person).
Við snúum okkur nú að s í ð a r 1
h I u t a svarsins. Það er þannig: fa®
form, sem hœfir predikuninni e<
s k á I d I e g t (poetic). Fyrra svarið
leiðir til hins síðara, og þá er þa^
haft í huga, sem nefnt var um preci'
ikun Ágústínusar, og Ijóðrœnuna 1
framsögn hinna hebresku spámanna-
Guð er ekki hlutur. Guð er
eitthvað, sem hœgt er að hafa hön
á, sem verður rannsakaður, veginn'
sundurgreindur í samstœðilega hIuta-
Vísindaleg aðferð á því ekki við urn
hann. Guð er persónulegur og býr Y^ir
öllum leyndardómi hins persónule9a
og meir en það. Þar, sem lýsing e^°
túlkun á tilverunni (of existence) er
gjörð frá sjónarmiði hins persónuleg0,
þá krefst þetta orðfœris, sem 9er'r
þann raunveruleika, sem lýst er eð°
túlkaður er, áþreifanlegri með tilfinn
ingunni. Því þarf að nota myndrcen
orð, líkingar, dœmi og hálfger^ar
samlíkingar (imperfect analogieS''
Þetta er aðferð skáldsins, þegar hann
reynir að túlka áhrif frumreynsiu
A