Kirkjuritið - 01.10.1971, Qupperneq 93

$á predikari, sem gengur að vinnu
Slnni í þeirri trú, að rœða hans sé
samstœða við Ijóð mun ekki verða
a hfalítill. Predikanir hans eru e. t. v.
sfuttar, setningar meitlaðar og orð-
n einföld, en merking hennar er ekki
etfvceg. þag getur ekki orðið, ef
Predikunin er um Guð. Paul Scherer5
efir bent á, að það sé ekki nœgilegt
Þekkingarleysi (agnosticism) í mörg-
arn Predikunum, svo að Ijóst sé að
®r séu um raunverulegan Guð. Hvað
sem má um eðli Guðs segja og
ekkingarleysi nútfmamannsins á
^°num, þá hafa menn þó a. m. k.
|tc,ð, að Guð getur ekki verið eins
e'nfaldur og virðast mœtti af mörgum
Predikunum. Tilgangur predikunar-
|nnar er ekki að gera Guð skiljan-
e9ri- Það er ekki hœgt. Tilgangur
Predikunar er að gjöra nálcegð hans
s Vnjanlega, svo að ákvarðanir séu
^ nar I Iífjnu með virðingu fyrir
I . eru hans, raunveruleik hans, kcer-
. 1 a hans. Predikunarmátinn er þann-
^9 afar mikilvcegur. Það verður að
v^ra ^'nn skáldlegi máti með yfir-
9uöu orðfceri, hrynjandi og líking-
um i u 71 3 a
y • pessu var Jesús s n i I I i n g -
^ 1 n n . Menn skildu hann, skildu
s°nn ekki, misskildu hann, jafnvel
^omu áheyrendur. Þannig er niður-
a hins skáldlega framsagnar-
i a' ^lík er niðurstaða allrar tján-
, y r a Guði og framsagnarmáta um
hann. Ýti l- •• u-
það T hUn V'° monnum/ Pa er
framsögn um hinn raunverulega
Guð. það
verule
var tjáning á hinum raun-
he rle^a ®u^'' sem Herodes fékk að
hQ ra' er fregnin um fœðing Jesú
kvfSt ^0num. Þetta varð hið óhjá-
^milega: ,,En er Herodes heyrði
þetta, varð hann fiemstíuliur og öil
Jerúsalem með honum" (Matt. 2 : 3).
Grœðslan kemur eftir uppnámið.
Páskar urðu ekki til að hugga okkur
með tíðindum um það, að við vœrum
ódauðleg, heldur ýta þessi tíðindi við
okkur, svo að við leitum þess lífs, sem
boðið er fram, sem gjöf. Predikun
nœr ekki tilgangi sínum fyrr en hún
getur ýtt við og birt nánd hins guð-
lega þvingunarlaust. Til þess að þetfa
geti orðið þarfnast predikunin hins
skáldlega forms.
Form predikunarinnar er persónu-
legt og skáldlegt, höfum við sagt, en
þriðja atriðið skal einnig nefnt. Pred-
ikunin hefir einnig það einkenni, að
sá er hana flytur, er h i r ð i r . Þetta
varnar því, að predikarinn leiti út
fyrir eiginlegt hlutverk sitt. Með pred-
ikuninni er boðskapur fluttur u m
farveg manns (through a per-
son), en boðskapurinn er einnig flutt-
ur til að veita mönnum umhirðu.
Predikunin er mótuð í hinni skáld-
legu deiglu, af þv! að hún er um
Guð, sem ekki verður skynjaður með
nákvœmri lýsingu. Takmark hinnar
skáldlegu framsetningar er það, að
áheyrendur skynji hinn raunverulega
Guð, sem ýtir við og grœðir. Höfuð-
takmark predikunar er aldrei persóna
predikarans né heldur predikunin,
sem hann flytur, því að hún er
aldrei fullkomin, sem listform. Til-
gangurinn er sá, að menn verði
heilir. Þess vegna er predikunin hluti
hirðisstarfsins.6 Hún er ein aðferð
hirðisins til að leita þeirra, sem eiga
í mannlegri nauð. Predikunarmátinn
er þess vegna alvarlegur, birtir samúð
með kjörum manna, er brýnn og mið-
91