Kirkjuritið - 01.10.1971, Qupperneq 94

ar við svar og ókvörðun. Predikunin
miðar við atferli, atferli, sem beinist
að Guði og síðan atferli, sem bein-
ist að meðbróður. Predikunin miðar
aldrei við boðun í tómarúmi. Hún
boðar Guð öllum mönnum af holdi
og blóði og hvar sem staða þeirra
er í lífinu, Sitz im Leben, eins og
Þ|óðver|ar orða það. Predikun miðar
því við þekkingu ó mönnum, miðar
við þekkingu ó samtíma heimi og
stöðu þjóðfélagsins. Predikun ó óvallt
sinn tíma. Sé predikunin góð, fellur
hún fljótt úr gildi um form. Efnið er
eilíft, af því að það fjallar um Guð,
en formið er tímanlegt, samtímalegt
og tímabundið. Þetta fóum við séð,
ef við athugum einhverja predikun
mikils predikara fró fyrri tíð. Okkur
furðar jafnvel ó því, hvernig óheyr-
endur fóru að því að „sitja undir"
henni. Raunin er sú, að form predik-
unarinnar hlýtur að breytast, vegna
þess að það að predika er hirðisstarf.
Mennirnir breytast og umhirðan um
þó breytist. Nýr móti verður nauð-
synlegur. Þetta er staðhcefing, sem
lýtur að framtíð predikunarinnar.
Að boða fagnaðarerindið í orðum,
er ekki hið eina form boðunar. Vígsl-
an felur prestinum þjónustu orðs og
sakramenta. Sakramentin segja í raun-
inni til um boðunina. Ásökun, sem
hœgt vœri að gera ó hendur mikilli
þjónustu orðsins, er sú, að hún sé
ekki í réttum tengslum við sakrament-
in. Þjónusta orðsins boðar ekki starf
Guðs í Jesú Kristi ó sama hótt og
sakramentin. Hún beinir ekki sjónum
að endurfœðingu og hinu nýja lífi ó
sama hótt. Hún gerir ekki líkama
Krists, fyrir oss gefinn og blóð Krists
fyrir oss úthellt, miðlœgt atriði. Seu
sakramentin höfð um hönd ó annað
borð, þó verða þau að vera þann-
ig um hönd höfð, að þau bendi a
þetta. Það er hvorki hœgt að rýra
þau né auka við þau. Það, sem þaU
birta, það boða þau. Þjónusta sakra-
mentana er sú boðun, sem kirkjan
getur ekki ón verið. Án þeirra hefir
hún ekkert að boða. Það, sem predik-
unin ó að vera, er að birta boðskap
sakramentanna, þ. e. útlegging, túlk-
un, heimfœrsla og gera þennan boð-
skap samtímalegan, sem bœði eí
sögulegur og eilífur.
„Samfélag hinna trúuðu",7 bceði a
einstökum stað og í heiminum öllum/
boðar einnig fagnaðarerindið með
tilveru sinni. í þessu samfélagi, söfn-
uðinum, er hið hreina orð Guðs pred-
ikað og sakramentin réttilega veitt-
En einmitt vegna tilveru safnaðarins
hefir hann (söfnuðurinn) nokkuð 0^
segja þeim heimi, sem hann ó tilven-1
sína í. Það er mjög mikilvœgt, þegar
hann þjónar í auðmýkt og raunhcefu
starfi öllum hinum þurfandi í sam-
félaginu, þó verður húsið, þar sem
samfélagið kemur saman, innblóstur
þessa samfélags og samneyti þesS'
sýnilegt tókn ósýnilegrar nóðar mönn'
um til handa. Þetta, ásamt Biblíunnf
eru tœki boðunarinnar, sem haldin
hafa verið i heiðri um aldir og era 0
engan hátt úrelt í veröld samtímans-
Samt er þörf fyrir nýjar leiðir, e
menn eiga að heyra boðunina. PapP'
írskiljur, kvikmyndin, leiklistin eiga
vaxandi hlutverki að gegna. Sömu'
leiðis þurfa samrœðuhópar, predikun
í viðrœðu (dialogue sermon) og bibl'
íulestrarhópar að fá sinn sess, ekk'
92