Prestafélagsritið - 01.01.1933, Qupperneq 29

PrestafélagsJitiG.
Albert Schweitzer.
23
sem öldum saman hafa notið almennrar viðurkenning-
ar, heldur um gerbótastefnu í orðsins réttu merkingu,
sem knúð er fram af óviðráðanlegri þrá eftir að finna
sannleikann í öllum efnum til þess með því að finna lífi
sinu örugga fótfestu, sem ekkert fái haggað. En slík
þrá er í raun réttri trúarlegs eðlis.
En einmitt um það leyti, sem mestur styr stóð um
nafn Alberls Schweitzers sem visindamanns, þá gerð-
ust þeir atburðir í lifi hans, sem engan hafði svo mikið
sem órað fyrir, er hinn frægi visindamaður tekur alt i
einu þá ákvörðun að snúa baki við hinu vísindalega lífi
og segja lausri stöðu sinni við háskólann, til þess að ger-
ast trúboði meðal villimanna-þjóðflokka og mannæta suð-
ur á Afríku og það i sjálfu heitasta hitabeltinu, þar sem
loftslagið er talið óliollast Norðurálfumönnum.
heíta þóttu mikil tíðindi og merkileg, er þau spurðust
út um lönd mótmælenda og ekki trútt um, að sumir litu
á Jætta sem vott einhverrar tegundar geðbilunar. Hitt
vissu fæstir, að hér var sizt um ákvörðun að ræða, er
skotið hefði undirbúningslaust upp í huga þessa viður-
kenda vísindaljóss. Fyrstu tildrögunum til Jiessa lýsir
hann fagurlega í æskuminningum sínum og er lýsing
hans á þessa leið:
„Iiið eindæma lán, sem mótað liafði öll æskuár mín,
varð mér að umhugsunarefni, sem eg eklci gaí losnað
við. Það lagðist blátt áfram Jjungt á sálu mína. Sú spurn-
ing varð mér dag frá degi nærgöngulli, að hve miklu leyti
mér væri heimilt, að taka á móti þessu lífs-láni öllu,-
eins og leiddi J>að af sjálfu sér. Með þeim hætti varð
spurningin um réttinn til gæfu lifsins önnur meginspurn-
ingin, sem ég ungur varð að glima við. Hin spurn-
ingin var niildu eldi-i í huga mínum og hafði jafnvel á-
sótt mig frá æsku, en sú spurning varðaði neyðina, sem
hvarvetna ríkir í lieiminum, en tilhugsun hennar hafði
einatt gert mig dapran í huga. Nú runnu báðar þessar
vandaspurningar smátt og smátt saman i eina megin-