Prestafélagsritið - 01.01.1933, Síða 103

96
Magnús Jónsson:
Prestalélagsritíö.
höndunum. Kertaljós lofa fyrir framan dýrlingamyndir
í kapellunum, oft afarmörg saman. Þó fanst mér ég sjá
heldur minna af þessu öllu i Péturskirkjunni, en í sum-
um öðrum kirkjum.
En þó að ekki sjeu stólar til þess að sitja á, þá er nóg
af skriftastólum. Ekki taldi ég þá, en þar voru skrifta-
stólar fyrir fjölda þjóða, og skríftastólar fyrir ákveðin
tungumál, mjög mörg. Sægur er af listaverkum og minn-
ismerkjum í kirkjunni, en ekki höfðu þau mikil áhrif
á mig. Þó er ekki hægt að horfa ósnortinn á „Pieta“ eftir
Michelangelo, Maríu með líkama Krists. Það er ein að-
dáanlegasta höggmynd, sem ég hef nokkru sinni eða
nokkursstaðar séð.
Um allt þetta má lesa í ferðabókum, og eg reyndi að
skoða það alt síðar er ég kom í kirkjuna. En minningin
um það er að mestu horfin. Eftir er i huganum myndin
af þessu dýrðlega guðshúsi, heildarmyndin, viðáttan og
samræmið og fegurðin og krafturinn sem býr í þessu
listaverki, þessari tilraun mestu listamanna heimsins til
þess að sýnda ímynd guðsríkis á jörðu.
Ósjálfrátt varð mér á, að bera þessa himingnæfandi
kirkju í huganum saman við litlu fátæklegu kirkjurnar
okkar. Einhver munur hlýtur að verða á trúarlífi manna
í svona óliku umhverfi. Einhver byr hlýtur að standa
undir vængi þeirra bæna, sem hér eru fluttar, í þessu
dýi’ðlega umhverfi. Og hvað skal þó segja? Ekki sýnist
Hallgrími Péturssyni hafa verið logn undir vængjum, þó
að hann ætti ekki kost á öðru guðsþjónustuhúsi en torf-
hreysi. Og engar bænir fæðast heldur, jafnvel i sjálfri
Péturskirkjunni í Róm, ef ekki er þar mannshugur, sem
þráir bænina. Það má ekki gleymast, að guðsdýrkunin
er samband Guðs og mannssálarinnar, og það er dýpt og
iimileiki þess samfélags, sem er þar eini mælikvarðinn.
Hvar sem tveir eða þrír eru samankomnir í minu nafni,
sagði Frelsarinn, þar vil ég vera mitt á meðal þeirra, og