Prestafélagsritið - 01.01.1933, Qupperneq 108

Prestafélagsritið.
Kirkjan og vorir tímar.
101
Menn hafa sterkan hug á því að skipa sér til fylgdar við
foringja eða í flokka. Þeir vilja vera eins og liðir í flokks-
heildinni, lifa lífi flokksins, liugsa lians liugsanir, trúa því
sama og hann, fela honum að ráða sannfæringu sinni,
láta berast af honum eins og öldu, sem rís, og fagna yf-
ir sigrum hans. Þá losna þeir við þröngt sjónarmið sjálfra
sín og smávægilegar áhyggjur, en eignast í staðinn auð-
ugra og fyllra líf. Æðsta lofgjörð mannsins er sú að geta
sagt í hrifningu og af öllu hjarta: Þetta er lífið.
Vísindarannsóknir vorra tíma á sálarlifinu og hinum
ytra heimi yfirleitt benda þessari þrá í trúarátt. Þær eru
að opna nýja og dýrlega útsýn yfir tilveruna, en Surts-
hellir efnishyggjunnar að lokast að þeirra dómi. Mörkin,
sem áður voru talin skýr og efalaus milli orku og efnis,
eru það ekki lengur. Heimurinn likist fremur voldugri
hugsun en vél. Andinn er frumorsök veraldarinnar.
Huð hinn mikli höfuðsmiður himins og jarðar. Sköp-
uninni er bezt lýst með orðum Biblíunnar Guð sagði:
>,Verði ljós og það varð ljós“. Og ekkert, sem frá hon-
um er komið, getur nokkuru sinni liðið undir lok.
Sterk vísindarök eru borin fram til stuðnings þvi,
að mannssálin lifi eftir líkamsdauðann sjálfstæðu lifi
á öðru tilverustigi. Sköpun og þróun halda áfram í
óendanlega fjölbreyttum myndum. öldur lifsins stiga,
íalla eða lirynja hvert sem litið er, og að líkindum jafnt
1 hinu stærsta sem hinu smæsta. Þegar fullri vaxtarhæð
er náð á einum stað og hrörnun tekur að færast yfir þar,
þá hefst lífið annarsstaðar hærra og hærra. Þótt
„guðheims folda grúi dynji
sem gullinn akur sleginn tímans ljá“,
Þa hlika hinsvegar fram úr himindjúpunum nýjar
°8 nýjar stjörnur. Meðan vetur rikir á sumum sviðum
hlverunnar, þá brosir sumar á öðrum, og þegar sumr-
lnu hallar, þá taka að vakna til lifsins frækornin, sem
veturinn geymir. Um endalausan geiminn rís lífið eða
hnígur, orkan og efnið, frá eilífð til eilífðar, svo að