Eimreiðin - 01.04.1931, Qupperneq 50

154
DR. ]EAN CHARCOT
eimreiðiN
Þótt ekki sé hægt að segja, að siglingin gengi vel — því að
vélin gat aldrei gengið meira en hálfan sólarhring í einu —»
þá var dr. Charcot samt ánægður, því að þeir námu ný lönd,
og 15. janúar sigldu þeir fram með hárri fjallaströnd, sem
Charcot nefndi „Terre Loubet“ eftir forseta Frakklands. En
þá rakst skipið á sker og brotnaði svo, að það mátti kalla
kraftaverk, að þeir skyldu geta komist alla leið aftur til
Argentínu. Eftir hálfs mánaðar siglingu, er alt af þurfti að
dæla vatninu úr lestinni og enginn fór úr fötum, komust þeir
inn í vík, þar sem hægt var að ditta svo að skipinu, að ekki
var beinlínis glæfraför að snúa heimleiðis. En samt urðu þeir
sí og æ að dæla, þangað til 4. marz, að þeir stigu á land í
smábænum Puerto-Madryn í Patagoníu. Þar stóð skipið við
í viku til þess að Ieiðangursmennirnir gætu hvílt sig og skipið
yrði hreinsað.
I Buenos-Aires var Charcot tekið með miklum virktum,
og stjórnin í Argentínu bauðst til að kaupa „Frangais“. Þáði
Charcot boðið, en hann og menn hans fóru heim á farþega-
skipi og höfðu með sér 75 stóra kassa með vísindalegum
handritum og náttúrugripum, sem eru geymd á náttúrugripa-
safninu í París (Museum). Alls hafði „Frangais“ kannað um
1000 km. strandlengju af áður óþektum löndum. — Það vaef>
auðvitað gaman að þýða nokkur sýnishorn úr dagbókum dr.
Charcots, en því miður leyfir rúmið það ekki. Hann spyr oft
sjálfan sig, af hverju stafi hið mikla aðdráttarafl heimsskauta-
landanna, sem veldur því, að allir erfiðleikar og þrautir, líkam-
legar og andlegar, gleymast jafnskjótt og heim er komið-
Þykir mér sennilegast að svarið ætti að vera það, að í auðn
og einveru heimsskautalandanna finnist honum sálin ekki eins
»feld við foldu* og ella, og eigi því hægra með að lyfta sér
til æðri heima.
Dr. Charcot var heldur ekki búinn að vera lengi heima,
áður en hann á ný tók að hugsa til heimsskautsferða. Hann
gerði sjálfur uppdrætti að skipi, sem að allra kunnugra dómi
er fyrirmynd vísindalegs rannsóknarskips, og þegar það var
fullgert nefndi hann það „Pourquoi pas?“ (Hvers vegna ekki?)-
í nafninu felst bæði efi og von, en Charcot ætlar sér einum
efann og yfirbugar hann með því að segja við sjálfan sig: