Eimreiðin - 01.04.1931, Síða 91

EIMREIÐIN
FRÁ VNQSTU SKÁLDUNUM
195
Eg vildi ég gæti græðslutárum
grátið yfir þjáðra sár,
blómum stráð á brautir þeirra,
er brjótast yfir hraun og gjár.
Eg vildi ég gæti veginn fundið
1 vors og óska draumhýr lönd,
og rétt þér, aumur einstæðingur,
inn í myrkrið bróðurhönd.
Þér, sem blektu viltar vonir,
vildi ég fylgja um lönd og sjá,
því við höfum báðir báta okkar
brotið sömu skerjum á. —
Enn man ég, —
Enn man ég þær munhýru stundir
1 mYrkrunum áður á kvöldin,
6r sat óg með söngva í barmi,
°9 sál mína vermdi við eldinn.
n ®skunnar óvit mig blekti,
Er krýp ég hjá kulnuðum vonum,
og kuldann um æðar finn streyma,
þá hata ég eldinn, sem eyddi
því öllu, sem bezt var að dreyma —
sv° ekki ég hættuna kendi.
Eögrandi loganna funa
e9 fiaðrirnar allar því brendi.
®9 bezt þekkir fluglama fuglinn,
Ve fjaðrirnar sárt er að brenna.
nn finst mér hins sama sviða
1 Sarunum alt af kenna.
Nú skil ég, þó sé það um seinan,
hve sorglega tefldi ég áður.
Er aðrir um Ioftin sér leika,
þá lifi ég fjötrunum háður.
En aðra ef eignast ég vængi,
það efalaust reynslan mun sýna,
að þeim mun ég óðara aftur
í eldinum sama týna.
Knútur Þorsteinsson frá Úlfsstöðum.
Sorgin er eitt hugþekkasta yrkisefni ungu skáldanna. Þau dvelja full-
IT"kið við það efni, eða svo finst manni stundum. Hér er eitt kvæði um
S°r9'na, frá ungum höfundi:
Svæfðu
5S. b'^ Þig að svæfa mig, sorg,
qV‘ s°f'n er sigin í haf, —
® aff, sem að gleðin mér gaf,
q sraf'ð í myrkranna borg. —
Q 9 nú þegar dagurinn dvín,
, 9 ^'nunan í gættinni hlær,
-- , es nepjunni nær,
Pví nóttin er leiksysfir mín. —
^er áður var lífið svo létt,
J ‘óngunin vogaði hátt,
0 6n vængina vantaði mátt,
•s vndarnir fengu ekki létt.
s 9 berst við það algleymisafl,
n> alstaðar riður sér braut, —
unz mér fátækt 09 Þraut>
e tur mitt síðasta tafl, —
mig, sorg.
Sorg, þú ert syndarans brauð,
því sál hans er myrkrunum háð,
og æfi hans alstaðar smáð, —
að eilífu döpur og snauð. —
Og aflþrungnu armlögin þín
minni einustu von hafa rænt. —
Hve oft nef ég angraður mænt
í endalaus hafdjúpin þín. — —
Það dagar og dimmir svo fljótt
í draumum, sem mannssálin á.
Við óma frá öreigans þrá
ég einmana vaki um nótt. —
Því alt, sem að gleðin mér gaf,
er grafið í myrkranna borg. —
Eg bið þig að svæfa mig, sorg,
því sólin er hnigin í haf. — —
Valdemar H. Hallstað.