Eimreiðin - 01.01.1932, Qupperneq 56

44
BINDING
eimreiðin
væri synd. Og Jói hafði ekkert þrek til að ganga inn fyr>r
þrep syndarinnar, þess vegna hélt hann áfram að svitna, hann
æðraðist yfir óviðráðanlegri forsjón sinni, sem því aðeins var
óviðráðanleg, og því aðeins forsjón, að hann óttaðist að glíma
við hana. í dag var hann óvenju bölsýnn á lífið. Það hafði
rænt hann þeirri sálarró, sem einkendi daglegt líf hans og
gerði hann hamingjusaman, þrátt fyrir tilbreytingarleysi venju-
legs strits.
I slíku skapi barði hann á beinhörðum þúfunutn allan
daginn, og þannig gekk hann til hvílu um kvöldið. En hann
sofnaði fljótt, því hann var þreyttur, andleg áreynsla jók á
líkamlega þreytu hans.
>Jói!«
Það var rödd Sigurðar, sem Jói heyrði gegn um svefninn,
en Jói var þreyttur og anzaði ekki strax. Hann var svo syfi'
aður ennþá og lamaður, hann Iangaði til að sofa ofurlítið enn
— þó ekki væri nema fáar mínútur. Ef til vill var enginn
að kalla, það væri aðeins draumur.
Jói var kominn að því að festa svefninn, þegar hann heyrð*
aftur kallað »Jói!« og nú hærra en áður.
»Já« anzaði Jói og opnaði augun. Nú fyrst mundi hann
eftir, að það var sunnudagur og að hann átti að fara á fsetur
til að binda. Hann sá Sigurð standa fyrir framan rúmstokk-
inn sinn og bíða eftir sér. Eins og grimmur hundur, sem
langar, en þorir ekki að bíta, leit Jói á Sigurð, en þegaf
hann mætti augnaráði húsbónda síns, leit hann undan og á
úrið, sem lá á borðinu við höfðalagið.
Klukkan var langt gengin fjögur.
»Hann er dálítið rigningarlegur. Ég held það sé ekki Þof'
andi annað en fara að binda«, sagði Sigurður, sem fanst
hann verða að afsaka þessa árlu fótaferð, þegar hann sá
Jóa líta á úrið.
Jói anzaði engu, en tók að klæða sig. Sami dapurleik'
inn og daginn áður hvíldi að nýju eins og farg á honum-
Þegar hann var kominn í fötin, gekk hann niður í eldhúsið
og settist að kaffibolla sínum án þess að bjóða góðan dag-
Hann talaði lítið og gekk svo strax niður á engjar og byrja^1
að binda. Hann var einn í bandinu, því Sigurður sótti sjálfur