Eimreiðin - 01.01.1932, Síða 57

EIMREIÐIN
BINDING
45
hestana, en kaupakonan var ekki komin á fætur, og þar að
ai*l<i átti hún að fá leyfi til að fara á skemtunina, eða öllu
heldur afsagði að vinna á sunnudegi, sem gerði Jóa enn
bitrari í skapi.
Þegar kom fram á daginn, birti upp, skýin þokuðu til fyrir
sólskininu og hvaðanæfa sást til fólks, sem þeysti á Hágerðis-
skemtunina. Það var líf og fjör yfir öllu. Karlmennirnir reyndu
Sæðinga sína á sléttum eyrunum fyrir neðan Harðarstaði, og
t>að kom ónotalega við taugarnar í Jóa, sem velti sátunum í
frýfinu, sveittur og þreyttur. Hversu mjög langaði hann ekki
f'i að sitja á klárnum sínum og þenja hann á töltinu. En
hann langaði samt til annars meira. Hann langaði til að fylgj-
ast með kaupakonunni frá Geirólfsholti. Hún var honum alt
tessa stundina. Hún var honum bæði guð og djöfull og þó
frekar djöfull, það fann hann bezt í dag, án þess þó að
9era sér ljósa grein fyrir því. Það var hún, sem olli öllum
sarsauka og söknuði hans, kom honum í ilt skap, gerði hann
9eðvondan og illan í dag. En hvar var þá þetta góða, sem
hún orsakaði? Hvergi. En þó var náið samband milli þess
9óða og illa, milli guðs og djöfulsins. Jói var einungis
Seðvondur í dag vegna þess, að þessi kaupakona vakti
^iá honum sælutilfinning. Með öðrum orðum: hann gat
aðeins verið djöfull að hann þekti guð; annars væri
hann ekki neitt. Og eins hlaut það að vera með andstæðuna,
að sá sem var guð, gat því að eins verið það, að hann þekti
diöfulinn.
Annars var Jói ekki í hugleiðingum um guð eða djöfulinn.
^ann lét þá báða afskiftalausa eins lengi og hægt var og
9®tti þess vitandi og óvitandi að áreita hvorugan. Hann ótt-
aðist þá báða. En hann hugsaði ýmist um skakkar sáturnar
1 týfðum móunum eða um kaupakonuna frá Geirólfsholti.
. _u sá hann til hennar og þekti hana innanum stóran hóp af
,° k'* sem hélt á skemtunina. Hún reið Grána húsfreyjunnar
1 Qeirólfsholti, og Jóa þótti vænt um það, því hann vissi alt
°f vel að Gráni var ekki lánaður nema vildarfólki húsfreyj-
Unnar. £n kaupakonan hvarf og Gráni hvarf með hinum
estunum, og Jói sá ekkert lengur nema skökku sáturnar og
^örgu ennþá óbundnu sætin.