Eimreiðin - 01.01.1932, Qupperneq 59

ElMREIÐIN
BINDING
47
Uln neitt nema drekka kaffi. Ef það væri óvita barn, þá væri
það fyrirgefanlegt, en að fullorðinn maður með fullri skyn-
Semi skuli hugsa þannig, það fæ ég ekki skilið*. Sigurður
Var óvenju mælskur, og hann var það aldrei nema þegar
kann reiddist; annars talaði hann fátt.
]ói svaraði ekki neinu. Þeir létu báðirþegjandi upp á hestana,
°9 ]ói lagði af stað með lestina. Honum lá við að öskra upp
Vfir sig af vonzku, hann langaði til að skera á alla taumana
°3 siga svo hundunum á hestana, fara sjálfur heim í rúm og
s°hia, en Sigurð hafa fyrir að smala saman hestunum og
i’na upp sáturnar hingað og þangað út um móana. Hann
ignn sig beittan órétti, já svívirðilegu ranglæti, fyrst í því að
v,nna allan sunnudaginn kauplaust og einmitt þá er hann sízt
°skaði, og svo var hann skammaður að ósekju og svívirtur
e>ns og hundur. En hvað gat hann? Hann gat aumkað sjálfan
®'9 í hljóði, hann gat bölvað og hatað Sigurð í huganum,
atln gat óskað honum alls ills, sem hægt var að óska ein-
Uln manni, en hann gat aldrei komist hjá því að verða eins
°9 bráðið smér, ef Sigurður leit á hann. Þá varð hann auð-
^lúkur, þrælslegur, sleikjandi hundur.
]ói flýtti sér að fara á milli, hann þorði ekki annað,
em hvorki eftir mat né kaffi, nema Sigurður hreint og
ein* skipaði honum það. Ef ]ói sá húsfreyjuna einhvers-
sIaðar og heyrði hana kalla á sig, þóttist hann hvorki heyra
Pa° né sjá og flýtti sér sem mest að komast burtu. Hann
^ar dáleiddur af valdi húsbónda síns, langaði að brjóta gegn
’’ en hafði hvorki viljaþrek né áræði til þess.
Um kvöldið þegar ]ói fór heim með síðustu lestina, var
^ u9gsýnt orðið. Á eyrunum fyrir neðan túnið mætti hann
P Hðandi fólks; sumt söng, sumt hló.
*Sæll ]ói«, ávörpuðu hann einhverjir í hópnum. Aðrir
sPurðu hvort hann hefði skemt sér vel. ]ói tók kveðjunni, en
nu anzaði hann ekki, hann var ekki í því skapi að taka
Samanyrðum. En flokkurinn hélt áfram og söng og hló, án
^ess að skifta sér nokkuð af ]óa. Hann héit áfram með
^sma, ennþá í illu skapi og feginn að vera laus við mælgi
tv°Psins- Ennþá ómaði söngurinn og hláturinn, en hvort-
99ia í fjarska, og bráðum heyrðist það ekki meir.