Eimreiðin - 01.01.1932, Qupperneq 106

94
KREUTZER-SÓNATAN
EIMREIÐIN
og verða ginnandi í augum karlmannsins. Það þurfti ekki
nema sjá henni bregða fyrir, til þess að verða órór. Þegar
hún kom þar inn, sem karlmenn voru fyrir, vakti hún undir
eins athygli þeirra. Hún var eins og hestur í góðum holdum,
sem lengi hefur verið heftur, en er svo alt í einu tekinn úr
haftinu. ]á, hún bar þess líka merki, að hún var haftlaus
orðin, á sama hátt og flest kveníólk. Ég fann þetta með
sjálfum mér, og ég skelfdist, er ég hugsaðí til þess, sem ég
átti í vændum.
Hann stóð skyndilega á fætur og gekk út að glugganum-
»Afsakið mig«, sagði hann og bar ört á. Nokkrar mínútur
sat hann og starði út um gluggann án þess að mæla orð fra
vörum. Því næst andvarpaði hann djúpt og settist aftur and-
spænis mér.
Hann var gerbreyttur orðinn. Úr augum hans lýsti svo
djúp og sár sorg, að ég hélt að hann ætlaði að fara að gráta,
en um munninn lék undarlegt bros.
>Ég er dálítið þreyttur*, sagði hann, >en ég ætla þó að
halda áfram sögu minni. Við höfum nægan tíma, því enn er
ekki tekið að elda aftur*.
XIX.
»]á*, tók hann aftur til máls um leið og hann kveikti ser
í vindlingi, >þar sem hún var nú hætt að eiga börn, var hún
jafnan hin sællegasta, og auk þess var hennar gamla veiku
— hræðslan sífelda um börnin og áhyggjurnar út af þeim, "
tekin að hverfa. Ég vil ekki segja, að hún hafi verið horfin
með öllu, en það var eins og konan mín hefði vaknað af
leiðslu, væri nú komin til sjálfrar sín aftur og hefði fengið
augun opin fyrir því, að þessi heimur og lystisemdir hans
stæði henni enn til boða, og að hún hefði ekki haft vit a
því til þessa að njóta unaðssemda lífsins. »Aðeins að alt se
ekki um seinan! Hafi maður afsalað sér lystisemdum lífsins,
eigum við ekki aftur kost á að njóta þeirra!« Þannig ímynda
ég mér að hún hafi hugsað, já, hún hlýtur að hafa hugsað
þannig. Hún var alin upp í þeirri trú, að hið eina eftirsókn-
arverða í lífinu sé ástin. Svo giftist hún og varð auðvitað
fyrir vonbrigðum. Að vísu hafði hún að nokkru leyti kynst