Eimreiðin - 01.10.1936, Síða 40

384
ÚR DAGBÓIv BÚÐARSTÚLKUNNAR
eimbeiðin
og hiklaust. Hann er heldur ekki seinn á sér að svara.
Við ætlum að skoða þau el'ni, sem til eru, það er ekki fyrl1
fram hægl að ákveða neinn sérstakan lit. Við förum líka
eftir gæðum.
I3að var rétt eins og hann væri enginn viðvaningur að gel'a
slík innkaup og þessi. Engin furða, þó að stúlkan treysti hon-
um l)etur en sér, — hugsaði ég.
Eg veitti því eftirtekt, að hann sagði alt af »við«.
Nú tók ég ofan úr hillunum marga stranga — gljáandi silkv
efni — og lagði á borðið. Þau skoðuðu það mjög nákvæmleg11-
— Hvernig lízt þér á þetta? segir maðurinn og lítur tH
stúlkunnar.
— Mér þykir þella lang-fallegast, svarar liún og bendir a
grænt silki — dj7rasta efnið.
— Taktu það þá, segir maðurinn ákveðinn.
— Má ég? segir hún og lítur á hann.
— Hvort þú mátt! Ef þér hkar et'nið, þá kaupum við þa ’
og hann lílur á mig eins og hann sé að gefa mér til kynn >
að þetta sé ákveðið.
— Hvað þurfið þér marga metra? spyr ég, og sökum þess 11
kjóllinn átli að vera á hana, beindi ég spurningunni til lienm11,
en ekki hans — þó að það væri sýnilega hann, sem alt ákva ■
Aftur lítur hún lil mannsins og segir: — Þrjá metra.
það sé ekki nægilegt? Eg er nú annars óvön því að kaupa
svona kjól. Þelta á að vera — samkvæmiskjóll.
Nú grípur hann fram í. — Við tökurn fjóra metra
er all annað snið á svona kjólum.
Eg rek ofan af stranganum og byrja að rnæla. Eg el
bíða eftir því, að þau spyrji mig um verðið. Þau vita senn^
lega ekki, hvað efnið er dýrt. En þau eru sýnilega livoiUn
að liugsa um það.
Ég nefni upphæðina, en hann lætur sér livergi breg
telur peningana fram á borðið, þrífur strangann undir b°n
sér og er þess albúinn að fara.
En hún stendur lcyr. ^
Mér dettur i hug, að stúlkan hafi ætlað að kaupa eitlh^3 ^
lleira og spyr því: — Voruð þér að liugsa um eitthvað Heir^
það
að
Hún roðnar og verður mjög feimnisleg —, og nu
tekur