Eimreiðin - 01.10.1936, Síða 102

44G
eimbkiði*
HKIKALEG ÖRLÖG
mennirnir settust niður til að fá sér í pípu, áður en þeir hyrfu
aftur til virkisins.
Með hrugðnu sverði reikaði liðþjálfinn að kösinni og svip'
aðist uni, hvort nokkur hinna skotnu fanga bærði á sér eða
sýndi eitthvert lífsmark. Liðþjálfinn var mannúðlegur mað-
ur og Iiugðist sýna miskunn sína með því að reka sverðið á
kaf í líkama hvers þess, sem kynni að sýna á sér eitthvert
lífsmark. En ekkert líkanna gaf honum tækifæri til að vinna
miskunnarverkið. í þeim hreyfðist enginn vöðvi. Gaspar Ruiz
bærði ekki á sér. Hann lá þarna allur löðrandi í blóði félaga
sinna og reyndi að sýnast steindauður. Liðþjálfinn þekti liann
vegna þess, hve stórvaxinn hann var. Og þar sem liðþjálfinn
var sjálfur mjög litill og væskilslegur, hafði hann altaf öf-
undað Gaspar Ruiz og horfði nú með fyrirlitningu á likaina
hans, þar sem hann lá þarna í valnum endilangur á grúfu-
Og svo sem til að bæta sér upp gamla öfund sína á þessum
manni, hjó hann með sverðinu stórt sár þvert yfir hnakka
hans. Liðþjálfinn þóttist þess að vísu fullviss, að Gaspar RinZ
væri margskotinn á hol, en hverju mátti ekki búast við af
öðrum eins jötni! Hann hlaut að þurfa miklu meira til
deyja til fulls en aðrir. Svo hélt liðþjálfinn áfram göngunni og
ior skömmu síðar burt með menn sína, en skildi líkin eft'1
krákum og gömmum að bráð.
Gaspar Ruiz hafði getað varist því að veina upp yfir sig. eI1
honum fanst sem höfuð sitt væri höggið frá bolnum með eiuu
höggi. Þegar dimt var orðið, hristi hann líkin af sér og skreið
á fjórum fótum út á sléttuna. Eins og helsært dýr skreið hanu
áfram og fann loks stöðupoll, sem hann drakk úr. Eftir að
hafa drukkið, gat hann staulast á fætur, og reikaði nú áfram
i næturmyrkrinu stefnulaust og nær dauða en lífi. Yfir hon
um skinu stjörnurnar frá heiðskírum himni, en uinhvertis
var auðn. Loks fanst honum hann greina lítið hús frain
undan. Hann staulaðist inn í dyrnar og barði á hurðina me
hnefunum. Ljósi brá fyrir að innan. Gaspar Ruiz gat alyk
að sem svo, að ibúar hússins væru flúnir, eins og svo inargn
höfðu gert á þessum slóðum, en þá heyrði hann að einh'c
tók undir fyrir innan og helti yfir hann látlausum bölbænurn
sem hann hélt í fyrstu að væri einhverjar hræðilegar ofheyrm1