Eimreiðin - 01.10.1936, Side 107

EIMREIÐIN
RADDIR
451
um og einkum þá, sem fremstir eiga að fara. — En þó ég sé ekki langt
trá þeim, sem álíta kirkju og kristindómskenslu deyjandi stofnun, ef
ekkert er að gert, þá get ég ekki fallist á l>á skoðun, að ráðið við því
meini sé að fa-kka starfsmönnum (klerkum). Það er aðeins til þess að
kera deyfðina ódýrari og ámóta skvnsamlegt og að tækka sjúklingum
á sjúkrahúsi með aflifgun, til þess að rekstur þess yrði ódýrari. Það
^'ggur nærri að það megi fremur ræða við þá menn, sem segja að trú
°S kirkja sé andvana lík, sem ríkinu ber að færa sem fyrst til greftr-
Unar. Áður en slikt er gert, ætti að gera tilraun til að auka og bæta
kenslukrafta við Guðfræðideild Háskólans, svo þaðan kæmi lifandi andi,
sem fólk gæti andað að sér. Þar á að kenna öll höfuðtrúarbrögð mann-
kynsins, allar andlegar hræringar, sem eru þess megnugar að lyfta
mannsandanum frá lægstu livötum, á æðra stig. Óvist er, hvort þetta
l'yrfti að auka mikið kostnað. Ef til vill mætti draga eittlivað úr
kenslu í biblíuskýringunum eða um einstaka menn, kirkjufeður o. s.
'rv-, en leggja meiri áherzlu á boðskap þeirra. — Mig minnir, að fyrir
Uokkrum árum væri sendur maður alla leið til Astralíu til jiess að
tíera að ineðhöndla sauðakjöt, og má vel vera, að það liafi verið þarfaverk.
'-S geri ekki litið úr því. — En mundi minni þörf á að senda mann eða
Uienn út i lieim, einnig í aörar heimsálfur, til þess að höndla og með-
köndla andleg verðmæti. Ég sé ekki neitt hræðilegt við það, þo að þeir
kcrðu svo mikið, að þeir gætu náö fullu valdi á skapsmunum sinum, vað-
ekl eða gengið á vatninu. Þegar slíkir menn færu að undirbúa presta-
stéttina, mundi ástandið hreytast. Hvar og hvenær, sem prestarnir liafa
kekkingu fram vfir fjöldann, skilja manneðlið, geta leiðbeint hverjum
uinum eftir hans eigin leiðum, þá hafa þeir álirif og gera gagn. Með
kekkingu geta og mundu prestarnir leysa fjötra af fólkinu og leiða það
tii frelsis. Það er sú sanna sálusorgun. Og þar sem þekking er, þarf
'"'orki að óttast sinnuleysi né ofstæki.
km stjórnmálin vil ég segja þetta: Höfuðeinkenni þeirra nú á dögum
er ofstækið, og það svo, að ískyggilegt er um afleiðingarnar. Enn hefur
ekki verið gerð tilraun til bóta á þvi meini. Væri ekki reynaiuli, á þeim
skipulagningartímum, sem við lifum, að skipuleggja hoðun stjórnmál-
anna og á þann iiátt að lögbjóða eitt stjórnmálablað — aðeins eitt —
°8 i þvi hlaði ætti hver flokkur eða pólitísk stefna jafnmikið rúm,
Segjum eina blaðsíðu hver, og kæmi út einu sinni i viku. Fæddist flokkur,
st*kkaði hlaðið um eina síðu, en minkaði að sama skapi, þegar flokkur
''yrfi úr veröldinni. Hver flokkur kostaði og réði yfir því rúmi, er honum
b*ri. nyti, ef vel tækist, en ætti á hættu, ef illa væri á haldið. Ekkert
‘'"nað hlað mætti ræða stjórnmál, beint né óbeint, á þann hatt að stvddi
Strstakan flokk. Vel mætti ríkið leggja þessu „allra hlaði“ ofurlítinn
stérk, eins og annari kenslustarfsemi, á meðan ritstjórarnir héldu sér
ln"an settra siðgæðis-marka. Við það gæti lilaðið orðið ódýrara, og fleiri
"Jtu gæðanna. Við þetta fyrirkomulag ynnist það, sem mest er um
'ert, að lesendurnir, sem málin ræddu frá ýmsum hliðum, liugsun þeirra