Eimreiðin - 01.07.1958, Blaðsíða 14
146
EIMREIÐIN
Vinir, ég mœlti, hví segið pér þvílíka sögu,
mér seinkaði, kœru vinir, ég tafðist, ég lenti
í villum i stórsjó i strandi, en alla tima
var stöðug ást min og trú,
ó, liver var hin banvæna sorg er sdl hennar þjdði
og þeir svöruðu,
þú.
Timinn, mælti ég, árin, allt sem er liðið
æskunnar lögmál að breytast í hrörnun og fölva
ekki ég
lieldur loginn sem leikur flöktandi um viðinn
Ijómar snöggvast og vermir og deyr i ösku
ekki ég, kæru vinir, en lifið, lífið og dauðinn
laufið sem fellur að hausti
hlátur handan við ásinn
sem hljóðnar og deyr út í þögn á lognkyrrum aftni
ekki ég
heldur Ijósið sem lýsir unz einhver slekkur
Imdin sem hverfur i fjörðinn hjá sólbrenndum steinum
dauðinn
sem dæmir sér lifið og segir,
frá upphafi mitt.
Hirðsveinar, mælti ég, þér hinir trúu þjónar
ástar minnar og min
marga ilmrika daga og höfugar nætur
ég segi yður satt, ekki ég
heldur hið eilifa afl
eyðingin sjálf
öldunnar grænhviti foss,
segl rifna
rár og kjölviðir brotna
hallir og skógar hverfa
gras gimsteinar
gullhlöð armbönd og sylgjur
allt
ást faðmlag og koss.