Eimreiðin - 01.07.1958, Blaðsíða 68
200
EIMREIÐIN
Konan lítur á símamanninn og segir:
„Ég er búin að finna það út, að ég þekki þennan mann —
eða réttara sagt fólkið hans. Ég man eftir foreldrum hans úr
Vesturbænum.“
„Já, ekki spyr ég að. Þú þekktir nú hérna um daginn
rúmlega tvítuga stúlku, sem þú hafðir seinast séð, þegar hún
var átta ára.“ Nú vík ég mér að símamanninum: „Ósköp
langar mig til að biðja þig að gera mér þann greiða að fara
símalaus í þetta skipti.“
Það koma á hann vöflur.
„Ja, ég vildi nú gjarnan verða við þeirri bón þinni, en ég
á ekki gott með það. Ég var sendur gagngert eftir þessum
síma.“
„Veit ég vel. En þú komst klukkan tvö eða hálfþrjú, og þá
var hér enginn heirna, allt harðlæst. Svo fórst þú í bæinn,
hringdir hingað og spurðir, hvenær við yrðum heima á morg-
un, hvort þú mættir ekki koma í fyrramálið að sækja sínr-
ann.“
Hann svarar ekki strax. Þetta er auðsjáanlega mjög sarn-
vizkusamur maður.
„Jæja,“ segi ég. „Þá er ekki nema ein leið í málinu, og
hún er sú, að ég hreinlega neiti að láta sírnann, og svo segn
þú, að þú hafir ekki viljað ráðast í að taka hann með valdi-
Hann hlær og segir:
„Ætli maður hafi það ekki eins og þú stakkst upp á. Eg'
skil ekki í, að það geti reiknazt mér til syndar.“
„Þakka þér kærlega fyrir, og þti getur gengið að því visti,
að þessi greiði verður færður — ekki á syndareikninginn,
heldur góðverkaskrána."
Eftir rúman hálftíma er ég kominn með kröfubréfið til
Guðmundar Sæmundssonar. Hann les það af mikilli athyg'E-
Þetta er kurteislega orðað bréf, en í því þó eindreginn tonn
og látið í ljós, að mjög ótrúlegt sé, að enginn hafi fengi^
síma, sem um hann hafi beðið á síðustu fjórum árum • • •
F.n Guðmundur Sæmundsson er vandaður maður, og hann
spyr mig, hvort ég geti nefnt nokkur dæmi. Jú, ég treyst1
mér til þess og nefni ein fjögur nöfn. Þá kímir hann °S
skrifar undir, óskar mér því næst góðrar ferðar. Ég þakka