Eimreiðin - 01.07.1958, Blaðsíða 69

EIMREIÐIN
201
honum fyrir, og síðan ek ég niður á símstöð, borga bílinn
og fer inn og upp í hæðirnar.
Mér er þar tekið vel og kurteislega, og ég afhendi bréfið.
Það er lesið, og ég segi:
„Gæti þetta verið rétt — að Guðmundur Sæmundsson hafi
sótt um síma fyrir rúmum fjórum árum?“
„Ja — jú, — það mundi nú kannski láta nærri.“
„Þá erum við greinilega ofan á, nafnarnir, og mikið verð
ég feginn.“
„Ætli maður verði ekki að láta hann fá þennan síma, ekki
>’ður, heldur hann.“
„Ég er nú búinn að fá það inn í mitt ferkantaða höfuð, að
ég á ekki nokkurn minnsta rétt á síma að sinni, en aftur á
móti Guðmundur Sæmundsson, og svo þakka ég hér með fyr-
ir hans hönd og raunar okkar beggja. Síðan verð ég að reyna
að fá með vorinu húsnæði, þar sem ég get fengið afnot af
síma, En hér með afhendi ég reyndar umsókn frá mér, sem
hggur þá í salti, þangað til um hægist.“
Þegar ég kem heim, koma þau á móti mér fram í gang,
Unnur og Þór, og það birtir auðsjáanlega yfir Unni, þegar
hún sér á mér upplitið.
„Þriðja báran var stærst,“ segi ég lítið eitt drýgindalega,
„og fyrir henni tókst mér að verja bátinn . . . En með vorinu
'erðum við símalaus.“
„Við kaupum hús í vor,“ segir Unnur, „og fáum okkur eig-
in síma.“
„Því miður mundi hvort tveggja jafnólíklegt," segi ég.
„Ólíklegt? Margt hefur nú gerzt, sem mundi fyrir fram hafa
verið talið ólíklegt. . . Og sjáðu nú bara, hvað setur!“
Ég lít í augun á henni. Þau Ijóma af bjartsýni, og það ligg-
Ur við, að ég hafi tilhneigingu til að gera mér gyllivonir, því
að ég veit, að bak við þessa bjartsýni stendur vilji, sem neit-
ar því, ,,að góð meining enga geri stoð,“ — og auk þess er
eg þegar búinn að fá þá reynslu, að sá vilji getur verkað á
'ninn eins og megingjarðimar á Ása-Þór.