Eimreiðin - 01.07.1958, Blaðsíða 61
Ekki er eixt báran §tök
* fCafJi úr bókinni Fílaheinshöllin ~
I
eftir Guðmund Gíslason Hagalín.
1.
Við erum ekki búin að koma dótinu okkar fyrir í húsinu
a Kársnesi, þegar veturinn blæs á okkur frostbitrum gusti,
hefur komið sér upp gljáhvítum bryggjusporðum í vikum
vogsins og glottir við okkur á Kársnesbrautinni svellbláum
tönnum. Þetta er á sunnudagsmorgni, og sá svarti sjálfur má
vita nema veturinn haldi völdum allt til vikuloka. Sá skarða-
höttur, sem hann hefur di'egið niður undir axlir á Esjunni,
sýnir glögglega, að honum er mikið í hug, og á mánudaginn
sáldrar hann líka öðru hverju strjálum snjókornum yfir land-
ið — 0g þusar við.
En með aftureldingu á þriðjudaginn verður hann þó að
iáta undan síga. Þá kemur suðaustan sveljandinn á fleygi-
íerð með fangið fullt af svartbláum regnlrryðjum. En ég, sem
hef getið mér góðan heimilisorðstír sem veðurspámaður, segi
Unni, að ekki trúi ég á langvarandi votviðri, — þó að bæði
Esjan og Akrafjallið séu vætublá, sjái ég ekki betur en Norðri
gamli eigi sér lár með gráum kembum á Skarðsheiðinni —
°g annað veifið fleygi hann hríðarkúf á hvirfil jökulsins. Og
yið tökum okkur til og fyllum af rigningarvatni eina lagar-
tunnu, tvo fjörutíu lítra mjólkurbrúsa og auk þess fötur, potta
°g jafnvel könnur. . . En næsta dag eru öll vesturfjöllin hul-
ln regnmósku, og mín ýtna bjartsýni tekur að gera vart við
Slg, svo að ég segi við Unni á leiðinni í Hafnarfjarðarvagninn:
„Eg held honum væri nú óhætt að hafa lengra á milli skúr-
anna.“
„Fegin yrði ég, ef hann þornaði eitthvað — eða að minnsta
hosti drægi úr rokinu.“