Eimreiðin - 01.07.1958, Blaðsíða 141

EIMREIÐIN
273
til hennar, eitt geislandi bros í frarnan, tók í hönd hennar
og leit beint inn í harmþrungin augun. „Kaka,“ sagði hann í
huggunarskyni.
Hún hristi höfuðið. „Ég vil enga köku núna,“ sagði hún
alvarleg í bragði. En þarna stóð hann brosandi og togaði í
hana. Vinsemd hans yljaði henni um hjartarætur, það fann
hún vel. „Jaeja, komdu þá,“ sagði hún hálfkjökrandi.
Hann horfði á hana, og svo lögðu þau af stað.
„Ég skal aldrei slá þig, Tor,“ sagði hún, þegar þau komu
aftur upp á þurran veginn.
Þau voru bæði graf-alvarleg. Svo brosti Tor gleitt: „Nei,“
sagði hann.
„Þá mátt þú ekki heldur berja mig,“ sagði Berit. Hún ótt-
aðist eitthvað, sem hún ekki skildi hvað var.
„Nei,“ sagði hann, aðeins til að segja eitthvað, því að mál-
hans var ekki fjölskrúðugt, já — já og nei — nei.
„Getur þú ekki sagt neitt nema já og nei?“ hreytti Berit
ót úr sér.
Hann glotti: „Kaka,“ sagði hann svo.
Það var slíkur kraftur í þessu eina orði, að það rak þau
V;egðarlaust áfram og lieim. En svo hægði Berit á sér á ný.
Hugsunin um að koma heim þannig útleikin til fótanna
hrasddi hana. En hún fékk hvorki að stanza né snúa úr leið.
Þess gætti Tor vel. Hvert sinn, sem hún vildi hægja ferðina,
togaði liann fastar í. Það var eiginlega dálítið notalegt að
Hta undan þessurn sterka vilja, sem dró hana til kökunnar.
þó var Tor aðeins smáhnokki, sem auk þess hafði gert í bux-
Uruar, en . ..
Hún hrökk við, þarna sást húsið og vegurinn lá beint þang-
heirn. Tor hélt svo fast, að hönd lians hvítnaði og litlu
^turnir skokkuðu í áttina að marki.
„Það er ekki víst, að við fáum nokkuð," sagði Berit, en
^ann hlustaði ekki einu sinni á það. Þau voru komin að dyr-
uuum. Hún vtti Tor á undan sér inn, og nú stóðu þau inni
a gólfi. Hér var allt hreint og fágað, og dásamlegur ilmur
^rá einhverju, sem stóð á eldavélinni kitlaði þau í nefið.
^Hmma var ein inni og sneri að þeim baki. Anna var ekki
''Oniin heim.