Eimreiðin - 01.07.1958, Blaðsíða 67
EIMREIÐIN
199
„Ne-nei, — það er orðið nokkuð langt síðan.“
„Þakka yður kærlega fyrir, og fyrirgefið þér nú ónæðið. ..
Sælir.“
Ég gæti á klukkuna. Hún er ekki nema hálffjögur — fimm
’Hínútur yfir, nánar tiltekið. Ég hringi í Málmiðjuna, fæ að
tala við Guðmund Sæmundsson, segi honum, hvað til standi.
Ég heyri strax, að hann hefur ærinn áhuga á símamálinu.
Það er mikill skortur á línum suður í Kópavog — og vandséð,
að nafni minn fái síma fyrr en eftir mörg ár, ef einhver
annar fær þessa línu.
„Manstu, hve langt er síðan þú pantaðir síma?“ spyr ég.
„Það eru áreiðanlega orðin fjögur ár.
„Heyrðu mig nú,“ segi ég. „Þér er jafnljóst og mér, að svo
bölvað sem það er að vera símalaus í bænum, þá er það enn-
þá lakara, ef maður er búsettur hér suður frá, og mundir þú
svo ekki vera til í að skrifa bæjarsímastjóra bréf og gera kröfu
til að fá þann síma, sem nú er hér í húsinu, númer 80039?“
„Jú, en . . .“
„Bíddu nú við. . . Ef mér skyldi takast að afstýra því, að
síminn verði tekinn í dag, þá sezt ég niður og skrifa bréf í
þínu nafni á ritvélina mína, næ mér í bíl, fer til þín og sýni
þér bréfið — og ef þér líkar það, þá skrifar þú undir. Svo
skrepp ég með bréfið niður á stöð, verð kominn þangað fyr-
ir fimm.“
Nafni minn hlær, segir:
„Ætli ég láti þetta stranda á undirskriftinni."
„Þakka þér fyrir. Blessaður svo lengi.“
Ég vind mér inn í eldhús. Þar sitja þau við kaffidrykkju,
konan og símamaðurinn, og auðvitað er drengurinn nærstadd-
llr- Hann hefur lifandi áhuga á öllu, sem okkur varðar, og frá
hans sjónarmiði er í rauninni jafnsjálfsagt, að sími sé í húsi
" og að þar sé rafmagn og — vatn.
„Verði ykkur að góðu,“ segði ég glaðlega.
„Takk!“ Öll horfa þau á mig af nokkurri eftirvæntingu.
„Hvað er þá að frétta?" spyr konan, og ég sé, að hún
ftuni bera það mikið traust til minnar getu, að hún telji
uialið engan vegin vonlaust.
..Lítið í bili.“