Eimreiðin - 01.07.1958, Blaðsíða 131

EIMREIÐIN
263
gefa. Eins myndi engin íslenzk móðir nú á dögum telja vel
kveðið við barn sitt, þótt sonur væri, að stæla hann upp í að
..höggva mann ok annan“.
Til barngæzlu slíkrar þarf því nýja texta og lög með sér-
hverri breytingu menningar, og ætti það að vera breytinga-
mönnum skáldskaparins auðskilið, en hitt kannski miður, að
textar þeir þurfa að vera læranlegir, svo að einn geti af öðr-
um numið. Að vísu væri það ráð hugsanlegt að taka upp
tónlag prests síns og syngja ein konar tíðir yfir sérhverri
vöggu, en hætt er þá við að texti þeirra yrði fullbreytilegur til
þess að festast í minni og ná að bera ávöxt í orðaforða, setn-
mgabyggingu og hugarfari annarra en hinna allranæmustu
og verða að takmörkuðu gagni, þar sem reynt er að:
„Kvæðin liafa þann kost með sér,
þau kennast betur og lærast ger,
en málið laust úr munni fer.“
En miður má varla fara en nú þegar er. Hefur mörg móð-
irin beðið barn sitt að taka ekki annars eign, en orðið þó að
horfa á það fyrir dómara og undir refsingu fyrir hnupl eða
stórþjófnaði, að slepptum öllum öðrum misferlum, sem karl-
ar og konur fremja og óalgengari eru þótt of almenn séu.
iVlun það sannast, að því meira af fögrum ljóðum sem festist
1 hugum þjóðarinnar, því betri menn mun hún ala og ham-
tngjusamari í raun og þetta allt að einu, þótt vissulega lærist
Heira en ljóð ein.
Skáldskapur er uppfinningastarfsemi, þótt margt sé til hvers
eina lánað, og jafn hagnýtur er hann og verkfræði eða frem-
Ur- Hann er jafngóður í sjálfu sér, hvaða form sem hann vel-
Ur sér, ef hann aðeins orkar á hugann og nær að vinna þar
'aranlegt starf, en nú á tímum og hér á landi stendur deilan
Urti hvort fögur og frjó skáldhugsun sé betur vædd og skædd
tklædd liefðbundnu íslenzku ljóðformi eða í búningi þeim,
sem heita vill óbundin ljóð. Þarf enginn í grafgötur að ganga
ehir niðurstöðu ritgerðar þessarar um það mál, og má þó
eun einu við auka til skýringar fyrst til eru málsmetandi
nienn á öðru máli.
Nokkur hluti lesenda er tvímælalaust bókmenntalegir fag-