Eimreiðin - 01.07.1958, Blaðsíða 139

EIMREIÐIN
271
Hann andvarpaði og settist upp. Svo leit hann á Berit, skrít-
inn á svip.
„Nú verðurðu að standa upp.“
Hann reis á fætur. Berit tók í hönd hans og leiddi hann
af stað. „Það er víst bezt, að ég fylgi þér til mömmu þinnar.“
„Já,“ sagði hann og fylgdist með, hlýðinn og góður, en
tnerkilega linur í hnjánum.
Allt í einu duttu Berit hosurnar í hug. „Sérðu ekki hos-
urnar mínar? Þær eru úr ull af drifhvítu lambi.“
Hann rétt leit á þær, en sagði ekki neitt. Hann var reglu-
iegur þorskhaus, fannst henni, og lét hann vita það. „Þú ert
Hjáni, sem ekkert skilur. Þú ert líka allt of lítill til að vera
með þér.“
Hún sleppti litlu hendinni hans. Þá kom á hann skeifa og
grátur upp í kverkarnar. Him mildaðist strax og greip hönd-
ina aftur. „Nei, nei, þú ert enginn þorskhaus. Þú ert það
aðeins af því að þú ert svo lítill. En ég er fjögurra ára í dag og
heima er kaka, sem ég á að fá.“
Hann lifnaði við og gleymdi eymd sinni. „Já,“ sagði hann
fjörlegar en áður og sneri þvert tir leið.
„Hvert ætlarðu?"
„Kaka,“ sagði hann og leit á hana. Þá varð hún reið og
hreytti út úr sér: „Þú köku? Með þetta í buxunum. Ó, nei
það færðu ekki.“ Nú byrjar hann að grenja aftur, hugsaði
l'.ún, og iðraðist strax, hve harðorð hún hafði verið. En það
sýndi sig að Tor var maður til að mæta mótlæti.
.,Kaka,“ sagði hann og J^aut af stað, svo að blár loginn stóð
aftur af honum. Burtu frá heimili sínu áleiðis til ilmandi
^öku Berit.
Berit þreif í hann. „Það er ekki Jressi gata. Þú átt að fara
heim til mömmu þinnar."
„Nei,“ sagði Tor og hélt áfram. „Kaka,“ sagði hann og
'afraði áfram, hjólbeinóttur og stirður í göngulagi.
Eerit var alveg eyðilögð. Hún reyndi að beita afli, þreif í
öann einu sinni enn og dró nokkur skref til baka. En þá
æPti hann svo hátt og skerandi, að hún sleppti á ný og stóð
fyrir framan hann eins og iðrandi syndari.
Tor var ekki lengi að grípa tækifærið og stormaði áfram.