Eimreiðin - 01.07.1958, Blaðsíða 41
EIMREIÐIN
173
Hvað er hún gömull Tíu? Ellefu? Frú Miller opnaði
krukku með jarðarberjamauki frammi í eldhúsi, skar fjórar
brauðsneiðar, hellti mjólk í glas og kveikti sér svo í sígarettu.
Og hvað er hún að vilja? Höndin, sem liélt á eldspýtunni,
titraði, og frú Miller glevmdi sér, unz loginn brenndi hana
1 fingurna. Kanarífuglinn var farinn að syngja — rétt eins
og hann söng á morgnana og aldrei endranær. „Miriam,"
kallaði hún, „Miriam, ég bannaði þér að vekja Tomma."
Steinhljóð. Hún kallaði á ný, en ekkert lieyrðist nema söng-
or kanarífuglsins. Hún andaði tóbaksreyknum djúpt að sér
°g' tók nú eftir því, að liún hafði kveikt í korkvafða endan-
um og. . . Nei, hún mátti ekki láta skapið hlaupa með sig í
gönur.
Hún bar matinn inn á bakka og setti á kaffiborðið. Henni
'arð fyrst litið á búrið og sá, að klúturinn var óhreyfður. Og
Tommi söng. Henni hnykkti við. Og engin sála var í stof-
Unni. Frú Miller gekk gegnum lítið forherbergi að svefn-
stofu sinni. Hún saup hveljur, þegar liún kom í dyrnar.
„Hvað ertu að gera?“ spurði hún.
Miriam leit upp og í augum hennar var annarlegt blik. Hún
stóð hjá dragkistunni, og fyrir framan hana lá opið skartgripa-
skrín. Hún blíndi rannsakandi á frú Miller um stund, neyddi
bana til þess að horfast í augu við sig og brosti. „Hér er ekki
Om auðugan garð að gresja,“ mælti hún. „En þetta þykir mér
iallegt.“ Hún hélt á brjóstnál með myndsteini. „Hún er
yndisleg."
„Ég held nú kannski — viltu ekki láta hana aftur á sinn
stað,“ sagði frú Miller og fannst nú allt í einu, að hún
þyrfti að styðja sig við eitthvað. Hún hallaði sér upp að dyra-
stafnum, höfuðið var blýþungt, hjartað barðist í þrengslum.
Henni fannst birtan í stofunni verða dauf og flöktandi. „Heyr-
lrðu það, barn — hún er gjöf frá manninum mínum . . .“
„En hún er falleg og mig langar að eiga hana,“ sagði
^íiriam. „Gefðu mér hana?“
Meðan frú Miller reyndi að koma saman setningu, er ein-
livern veginn fengi bjargað brjóstnálinni, varð henni allt í
einu ljóst, að hún átti engan að; hún var ein og yfirgefin.
bessi hugsun hafði ekki gert vart við sig langa lengi og nú,