Eimreiðin - 01.07.1958, Blaðsíða 37
EIMREIÐIN
169
óðslega. Frú Miller svipaðist um til þess að stytta sér stundir
og athyglin beindist að lítilli telpu, sem stóð yzt undir skjól-
tjaldinu.
Svona sítt og undarlegt hár hafði frú Miller aldrei séð,
silfurlitt eins og á hvítingja. Það féll niður að mitti, mjúkt
°g frjálst. Telpan var mögur og rengluleg, en yfir lrenni
var einhver óvenjulegur, tilgerðarlaus glæsibragur, þar sem
bún stóð með þumalfingurna í vösunum á blárauðu flauels-
kápunni.
Frú Miller var kynlega snortin, og þegar telpunni varð
litið til hennar, brosti hún vingjarnlega. Telpan kom þá og
sagði: „Viljið þér gera mér greiða?“
„Það skal ég gera, ef ég get,“ sagði frú Miller.
„Það er ofur auðvelt. Ég ætla bara að biðja yður að kaupa
fvrir mig miða. Annars fæ ég ekki að fara inn. Og hér eru
aurarnir.“ Hún rétti frú Miller kurteislega tvo tíu senta pen-
tnga og einn fimm senta.
Þær fóru saman inn í bíóið. Stúlka vísaði þeim til sætis í
forsal og sagði, að myndin vrði búin eftir tuttugu mínútur.
„Mér finnst ég vera hálfgerður glæpamaður," sagði frú Mill-
er glaðlega um leið og hún settist. „Því að þetta er víst brot
a lögunum. Ég vona bara, að það hafi ekki verið ljótt af
oiér að gera þetta. Mamma þín veit, hvar þú ert, góða mín,
er það ekki áreiðanlegt?“
Telpan svaraði engu, en fór úr kápunni, braut hana saman
°o lagði yfir hné sér. Hún var í látlausum, dökkbláum kjól,
°g um hálsinn hékk gullkeðja, sem gi'annir listamannslegir
hngur hennar fitluðu við. Þegar frú Miller gaf telpunni nán-
ari gætur, komst hún að þeirri niðurstöðu, að það glæsileg-
asta við liana væri ekki hárið, heldur augun. Þau voru Ijós-
fJrún, kyrr, líktust ekki vitund barnsaugum og höfðu lagt
luidir sig miklu meira af andlitinu en þeim að réttu lagi bar.
Frú Miller bauð piparmyntu. „Hvað heitirðu, góða mín?“
„Miriam,“ sagði telpan dálítið skringilega, eins og það
hlyti að vera öllum kunnugt.
„Nei, er það ekki skrýtið? Ég heiti líka Miriam. Og þó
er nafnið ekkert mjög algengt. Seinna nafnið þitt skyldi þó
aidrei vera Miller?“