Eimreiðin - 01.07.1958, Blaðsíða 47
EIMREIÐIN
179
sagði hann. „Er nokkuð að, ljúflingur," spurði ung kona,
sem koin út úr eldhúsinu og þurrkaði sér um hendurnar. Og
hjá henni leitaði frú Miller ásjár.
„Heyrið þér mig,“ kveinaði hún, „ég skammast mín fyrir
að haga mér svona, en — já, ég er frú Miller og bý hérna
uppi á loftinu og“ — hún huldi andlitið í höndum sér —
vÞað lítur svo asnalega út. . .“
Konan studdi hana að stól, en maðurinn horfði á og hringl-
aði í ákafa smápeningum í vasa sínum. „Og hvað svo?“
„Eg bý hérna uppi á loftinu, og það kom telpa að finna
ttúg, og ég get ekki að því gert, en ég er svo hrædd við hana.
Hún vill ekki fara, og ég get ekki komið henni burtu og —
hún ætlar að gera eitthvað voðalegt af sér. Hún hefur áður
stolið brjóstnálinni minni, en nú ætlar hún að gera eitthvað
enn verra — eitthvað hræðilegt!“
„Er hún nokkuð skyld yður, ha?“ spurði maðurinn.
Frú Miller liristi höfuðið. „Ég veit ekki, hver hún er. Hún
Feitir Miriam, en ég veit ekki með neinni vissu, hver hún er.“
„Jafnið þér yður bara, gæzka,“ sagði konan og strauk hand-
Fgginn á fri'i Miller. „Hann Harry hérna fer og talar við
telpukornið. Flýttu þér, ljúflingur.“ Og frú Miller sagði:
»Dyrnar eru opnar — númer 5 A.“
Þegar maðurinn var farinn, kom konan með vott hand-
^lasði og þvoði frú Miller í framan. „Mikið eruð þér góðar
Vlð mig,“ sagði frú Miller. „Mér finnst leiðinlegt að hafa
^agað mér svona eins og kjáni, en þetta telpuillfygli. . .“
„Auðvitað, gæzka,“ sagði konan huggandi. „Þetta lagast allt.“
Frú Miller hvíldi höfuðið á liandlegg sér. Það var engu
^íkara en hún væri sofnuð. Konan kveikti á útvarpinu, slag-
Éörputónar og hás rödd rufu þögnina, og konan drap öðr-
Uru fætinum í gólfið eftir hljómfallinu. „Kannski ættum við
að fara upp líka,“ sagði hún.
„Eg vil ekki sjá hana aftur. Ég vil ekki vera nálægt henni.“
„Einmitt það. En það, sem þér áttuð að gera, var að kalla
á lögregluna.“
Innan skamms heyrðu þær manninn koma niður stigann.
^ann skálmaði inn í herbergið, hnyklaði brúnirnar og klór-
aði sér í hnakkanum.