Eimreiðin - 01.07.1958, Blaðsíða 138

270
EIMREIÐIN
greininni og faldi sig. Þú þarft ekki að hræðast mig, hugsaði
hún, ég senr á bæði afmælisdag og hvítar hosur. Komdu og
seztu á greinina aftur. En fuglinn flaug og anzaði engu.
Bráðlega fékk hún annað að hugsa um.
Hún var komin svo nálægt Vík, að grillti í húsþökin yfh'
trjátoppana. Þá heyrði hún snökt milli tveggja þúfna og fór
að gá. Þetta var þá litli hnokkinn frá Vík. Hann lá þarna a
grúfu og kjökraði niður í lófa sína. Yfir bossanum var sveim-
ur af flugum, svörtum og ljótum, og sólin skein beint á hann.
Berit brá. Að minnsta kosti gleymdi hún alveg, að það var
minnkun að vera með Tor frá Vík. Það greip hana brenn-
andi löngun til að hjálpa honum. Það gilti einu, lrvað var
að, lrann var svo lítill og aumkunarlegur. Hann virtist ekki
hafa orðið hennar var.
Hún kallaði lágt: „Tor.“
Hann leit upp.
„Sjáðu, ég á hvítar hosur."
En hann breyttist ekkert við það. Virti lrosurnar ekki við-
lits og horfði stórum augum á Berit.
„Ertu mjög veikur," spurði hún og kom nær. En þá fann
hún miður þægilega lykt og skyldi um leið, hvað var að Tor
í Vík. Henni fannst hún verða eins og mamma hans. Hnn
hvíslaði: „Er eitthvað í buxunum þínum?“
„Já,“ sagði hann.
„Þvílíkt uppátæki, þú, sem ert orðinn svona stór,“ sagðj
hún alvarleg í bragði. Hann svaraði engu. Hann var ekki
sérlega duglegur að tala ennþá, karlinn. Flugurnar suðuðu
allt í kringum hann.
„Ja, þetta var ljótt,“ sagði Berit. „Hvernig vildi þetta til?
spurði hún og var ströng á svipinn.
Þá varð hann hræddur. Skelfdist þessi hvössu augu, selT1
ltorfðu á hann, og stamaði: „Það, það það.“
Þá mildaðist hún aftur og varð þýðari í máli, án þess huu
veitti því athygli sjálf. „Hefurðu borðað mikið af sælgred'
spurði hún.
„Nei,“ sagði hann.
Það leit ekki út fyrir, að orðaforði hans væri mikill. J:l "
nei. Hún þreif í hann. „Komdu þér á fætur.“