Eimreiðin - 01.07.1958, Blaðsíða 87
EIMREIÐIN
219
„Hvað eruð þið, stelpur, að gera hér niður frá?“
„Sérð’ ekki, Steve, þetta er herráðið hans Jóa gamla Hook-
ers.“
„Kannski við ættum að fara með þær til generálsins?"
Þeir töluðu einkennilega — ég skildi þá varla, þeir höfðu
svo skrýtinn talanda.
Ein stúlkan fékk móðursýkiskast; hún varð svo hrædd, og
það gerði þá hálf feimna. Þeir voru víst bara börn undir
skegginu, og annar þeirra lyfti hattinum eða hvað það nú
annars var þetta pottlok hans:
„Við ætlum ekkert að gera ykkur.“
Á sama augnabliki skall á ný skotgusa frammi við vélina,
°g uppreistarmennirnir sneru við og hlupu út. Við urðum
fegnar, get ég sagt þér.
Um það bil stundarfjórðungi síðar kom einn af okkar liðs-
foringjum inn í vagninn. Hann var nýr af nálinni.
„Ykkur er betra að beygja ykkur,“ hrópaði hann, „þeir
^ynnu að skjóta á þessa lest. Við leggjum af stað, strax og lok-
hefur verið við að aflesta tvær sjúkrakerrur.“
Helmingur okkar var þegar lagztur á gólfið. Ríku konurn-
ar. er sátu fyrir framan okkur Nell, stóðu upp og fóru inn í
'agninn fyrir framan, þar sem þeir særðu voru, — ég heyrði
eina leggja til, að þær sæju hvort þær gætu gert eitthvað.
Nell datt líka í hug að líta fram í vagninn, en hún kom aft-
Ur og hélt fyrir nefið — hún sagði, að lyktin væri hroðaleg
þar frammi.
Það var heppilegt hún skyldi ekki fara þangað af því tvær
stúlkur reyndu að fara og sjá hvort þær gætu orðið til að-
stoðar, en hjúkrunarkonurnar sendu þær aftur um hæl. eins
°g þær væru skíturinn undir fótum þeirra.
Eftir ég veit ekki hvað langan tíma fór lestin að hreyfast.
Hermaður kom inn og tæmdi olíuna af öllum luktunum
Uema einni og fór með hana inn í særðra vagninn, svo við
gátum varla séð til eftir það.
Hafi ferðin niður eftir gengið hægt, þá var ferðin til baka
hfyllingur. Þeir særðu fóru að stynja, og við heyrðum það
lnn í okkar vagn, svo engin okkar gat sofið. Við stönzuðum
aHs staðar.