Eimreiðin - 01.07.1958, Blaðsíða 140

272
EIMREIÐIN
„Kaka,“ sagði hann.
„Þú ert vitlaus," sagði hún.
Því anzaði hann engu.
Þá var ekki um neitt að velja, hún varð að láta undan og
leiða hann heim með sér. Og það gerði hún ákveðin og róleg,
þegar ákvörðunin loks var tekin. Það stækkaði engan að fylgj'
ast með svona kríli, og sízt af öllu, þegar ástandið var jafn
bágborið. En það varð að vera, fyrst hún megnaði ekki að
snúa honum við. Þau leiddust eftir veginum í glaða-sólskini-
„Nú geturðu þó litið á nýju hosurnar, sem pabbi gaf mér,“
sagði hún. Hann gaut á þær hornauga, en sneri sér ekki við.
Það var allt og sumt. Hann sagði ekki neitt.
Þá reiddist hún aftur. „Þú ert reglulegur heimskingi,“ sagði
hún. „Ég skal segja þér, hvernig þetta gerðist. Ég spurði
pabba: Hvað hefur þú keypt? Hérna er það, sagði hann og
dró böggulinn undan kodda sínum. Þær eru úr ull af hvítu
lambi, sagði hann. Hefurðu nú heyrt það?“ Það síðasta átti
Tor greinilega að skilja. En hann anzaði ekki, togaði aðeins
þeim mun fastar í hana til að komast sem fyrst til kökunnar.
Þrákálfur. Hann skyldi fá ærlega flengingu og það strax. Hún
dró hann út af veginum, heldur ómjúklega, og ætlaði að
finna sér lurk til að lumbra á honum með.
„Nei, kaka,“ sagði hann. En það hjálpaði ekki, hún neytti
allrar orku og hann varð að fylgjast með út fyrir veginn.
„Þú skalt fá flengingu," sagði hún, heit og rjóð af reiði-
„Þú ert. ..“ Hún komst ekki lengra. í sömu andrá bomsaði
hún ofan í forarpytt, sem var hulinn grasi, vissi ekki af fyrrl
en hún stóð niðri í forinni upp að hnjám. Hún rak upp skelf-
ingaróp, og skannnarræðan settist eins og kökkur í hálsinn-
Hún dró fæturna upp. Ó, — nei, hosurnar mínar. Þá sá hnn
að Tor glotti. Þessi krakki. En hún kom sér ekki að því að
slá hann, hegningin féll niður. Hún stóð þarna alveg gereyði'
lögð, hosurnar voru hræðilega útleiknar, eintórn for.
Hosurnar mínar, hugsaði hún með grátstafinn í kverkun-
um. Þetta var refsing, skeði um leið og hún ætlaði að flengja
Tor, það var augljóst.
Hún var svo niðurbrotin og hrygg, að Tor hrærðist til naeð-
aumkunar. Áður en hann eiginlega vissi af, var hann konnnn