Eimreiðin - 01.07.1958, Blaðsíða 75
EIMREIÐIN
207
ir. Maður hefur þá kannski stundarfrið á eftir fyrir vatns-
áhyggjum og veðurgægjum."
„Það fer að þrengjast í ganginum. En kannski mætti setja
tvo eða þrjá brúsa inn í stofu og álíka marga inn til okkar,
kynni að vera hagkvæmt fyrir þig að hafa einn við skrif-
borðið, því að þú þarft alltaf mikið að drekka. Líklega væri
svo vissara að draga að okkur kol í hverri ferð, sem vatns-
bíllinn fer hingað suður eftir, ef von má eiga á því, að sigl-
ingar til landsins tepptist af hafís .. . En heldurðu nú ekki,
Gnðmundur minn, að vit gæti verið í að fá hann Þorstein,
nágranna okkar, sem konan segir að sé járnsmiður, til að
búa út handa báðum fjölskyldunum þannig hjólbörur, að
þar væri eins konar stelling fyrir vatnsbrúsana, og svo gætu
þá drengirnir þeirra og hann Þór sótt í samlögum vatn til
þessarar konu hérna fyrir ofan? . . . Og farðu nú bara inn að
skrifborðinu þínu. Þú skalt fá bæði mat og kaffi, þrátt fyrir
útsynninginn, — vertu alveg óhræddur um það.“
Ég stend og stari á liana. Hún kímir, kemur síðan til mín:
„Þú ert nú meiri. ..“
„Beinasninn — vildurðu kannski sagt hafa?“
Ég ætlast ekki til svars, en fæ það samt:
„Nei; ég segi ekki þess háttar við þig, jafnvel ekki í
gamni, en ég gæti vel sagt, að þú sért nú meiri funinn.“
Síðan lokar hún á mér munninum, og svo fer ég inn og
sezt við skrifborðið.