Eimreiðin - 01.07.1958, Page 65

EIMREIÐIN
197
Þá getur Unnur ekki lengur á sér setið, og svo kemur
drengurinn dreyrrauður í andliti og hlær henni til samlaetis.
Og í annað sinn á þessum degi stend ég eins og viðundur
veraldar. . . . Svo kemur Unnur til mín — drengurinn líka,
°g þau taka sitt undir hvorn handlegg á mér og leiða mig
inn, og ég finn hláturskippina í handleggjunum á þeim og
öxlunum. Þegar inn í eldhúsið kemur, hljóðnar hláturinn,
°g þegar þau sleppa mér, læt ég fallast niður á stól og svip-
ast um eins og þama hafi ég aldrei áður komið. Svo blæs
eg mjög þunglega — líkt og á mér hvíli drjúgur hluti af
syndabyrði veraldar, segi í tón Jobsbókar og lít á Unni:
, Jæja, — það mundi þó alltaf mega nota þá sem uppkveikju,
stafina þá ama.“
Hláturinn grípur þau á ný — svo sem ég hafi sett af stað
grammófón með hláturplötu, og skyndilega er eins og losni
um eitthvað innra með mér og hula falli frá hugarsjónum
tnínum. Ég sé eins og kíminn áhorfandi atvikið á Kársnes-
brautinni og það, sem gerzt liefur hér fyrir dyrum úti, sé
sjálfan mig hlunkast á svellið, liggja á grúfu og horfast í
augu við ungmey, sem situr flötum beinum frammi fyrir
tnér, — sé mig bisa við tunnuna og síðan standa á stéttinni
°g horfa á mitt framtak og mín bjargráð falla í stafi. ..
Og ég hlæ og hlæ, unz að mér setur ákafan hósta, svo að ég
s>end á öndinni og hlátur Unnar þaggast allt í einu og hún
stendur fyrir framan mig full af uggkenndri umhyggjusemi.
I þessari svipan er barið að dyrum. Hóstinn rénar, og Unn-
ur fer fram, lítur hálfáhyggjulega til mín, áður en hún hverf-
Ur fram fyrir. Ég heyri, að karlmaður býður góðan dag og
Segir síðan:
„Ég er sendur að sækja símann, sem er liérna í húsinu.“
Símann? . . . Þrjár voru þær bárurnar, sem áttu að fylgjast
a^, og sú síðasta ævinlega stærst. Hvað voru líka hinar hjá
þessari? Það má aldrei verða, að við missum símann, —
'utnsleysi, rúmur hálftímagangur í vagninn með mínum eðli-
'ega ganghraða — og svo eigi símaleysi að bætast ofan á . . .•
^vers konar rolukast hefur þetta verið á mér? Ég hef alls
ekki minnzt á símann við húseigandann — og Unnur auð-
'itað haldið, að hann fylgdi húsinu.