Eimreiðin - 01.07.1958, Blaðsíða 64
196
EIMREIÐIN
vettlinga, og síðan bisa ég vatnsbrúsunum inn í gang, og
Unnur og drengurinn fylgja mér eftir og undrast, hve rösk-
lega mér farist þetta.
Ég hef alls ekki hugsað til frekari afreka á þessum vett-
vangi, en það er á mig runnin slík athafnavíma, að ég lýsl
því yfir, að ég sé staðráðinn í að drífa tunnuna líka inn i
gang.
„Nei, farðu nú ekki að glíma við tunnuna,“ segir Unnur.
„Það hefur mig enginn ofan af því,“ svara ég manndótns-
lega. „Láti ég hana standa hér, er ekkert vísara en hún fai'1
í stafi, minnsta kosti þegar hlánar og aftur slaknar á gjörð-
unum, sem mér sýnast raunar orðnar það ryðgaðar, að CS
skil varla í, að þær þoli miklu meiri spennu.“
Að svo mæltu ræðst ég að tunnunni, hallranga henni 11
lögginni að stéttinni, kippi henni þar upp og sný henni nokkra
hringa, unz hún er komin að þröskuldinum. Þá virði ég hana
fyrir mér, og hugur minn hvarflar snöggvast að steintökum
Arnfirðinga.
„Við skulum þá lijálpast að,“ segir Unnur.
„Nei,“ svara ég snöggt. „Þú ferð nú ekki að leggja á þ1?
svona bis.“
„En ég, pabbi?“ segir drengurinn.
„Ég held hún eigi ekki að vera neitt tveggja nranna tak,
svara ég og spýtti um tönn.
Síðan þríf ég undir löggina á tunnunni og í barminn a
henni og veg hana upp á kné mér. Þá missi ég takið á lógg'
inni, og tunnan hendist af hnjákollunum og hlunkast a
stéttarbrúnina. Tveir stafir ganga inn og tært vatnið gusas1
í allar áttir. Svo gefur á að líta: í visnuðu grasinu ligSu\
lirúga af tunnustöfum og ryðguðum gjörðum — og utan vl<
hana glær og fallegur kringlóttur svellskjöldur.
Drengurinn hleypur inn, er ótrúlega viðbragðsfljótur "
ætli ég fari ekki nærri um erindið hans? Og Unnur verðu1
ósköp andkannaleg á svipinn.
Svo segi ég — ekki í ósvipuðum tón og ósköpin væru þel111
að kenna:
„Hana — þarna liggur þá aðalvatnsgeymir heimilisins, "
já, hlægið þið bara!“