Eimreiðin - 01.07.1958, Blaðsíða 134
266
EIMREIÐIN
Á Önnu var ekki gott að átta sig.
Allt þetta suðaði í litla kollinum hennar rétt eins og flugna-
sveimur og fékk að síðustu útrás sem öskur, vegna þess að
liin gátu sofið svona sætt á þessum degi.
En hefðu þau reynt að vakna á undan henni í dag, skyldi
hún samt hafa æpt hálfu hærra og meira.
„Mamma — pabbi.“
Tárin hrundu niður kinnarnar og titringur kom á litla
nefið. Pabbi yggldi sig, var augsýnilega úrillur. Mamma reis
upp við dogg.
„Hvað gengur á fyrir þér, Berit?“
Berit varð alveg steinhissa og leit á mömmu sína. Hvað
þetta væri? Þegar þau loksins vöknuðu, gátu þau ekki einu
sinni munað, að það var afmælisdagurinn hennar í dag. Og
þó iðaði loftið allt af fjórum frá gólfi til lofts.
Gráturinn brauzt fram á nýjan leik.
„Þessi krakki,“ muldraði pabbi, „aldrei er friður. Hættu
nú þessu öskri,“ sagði hann og bvrsti sig.
En þetta hafði hún heyrt svo oft áður, að það fór inn unt
annað eyrað og út um hitt.
„Það er afmælisdagurinn minn í dag,“ æpti hún upp, sár-
móðguð.
Anna rauk upp með andfælum. Andlitið varð að einu
spurningarmerki, augun stór af undrun og munnurinn gaÞ
opinn. Hún leit á mömrnu, sem flýtti sér að útskýra, hvað uni
væri að vera: „Þetta er ekkert alvarlegt, aðeins afmælisdagur
Berit.“
Pabbi settist upp í rúminu og skellihló: „Já, það var nu
gott að fá að vita, að Berit á afmælisdag." Berit þagnaði og
leit á hann, sár og hrygg. Gerði hann gys að henni? Og þa^
í dag. En hún mátti ekki láta þetta á sér festa núna, því a$
pabbi hafði vafalaust kevpt eitthvað handa henni.
Anna horfði á Berit, hugsandi og alvörugefin, rétt eins og
hún væri orðin fullorðin. Berit horfði með eftirvæntingu a
mömmu. Hvar skyldi kringlan vera geymd? Hún var þ°
ábyggilega bökuð?
„Jæja, til hamingju með daginn, Berit,“ sagði mamma-
„Nú ert þú fjögurra ára og stór telpa.“