Eimreiðin - 01.07.1958, Blaðsíða 135
EIMREIÐIN
267
„Hefurðu ekki bakað kringlu, mamma?" spurði Berit dá-
b'tið kvíðin. Það var svo undarlegt, hvað mamma sagði, rétt
eins og það væru smámunir að vera kölluð stór telpa. „Það
er engum færð kringla í rúmið í þessu húsi,“ sagði hún stutt
1 spuna.
Berit þótti mjög vænt um mömmu sína. Kringlan var ábyggi-
lega bökuð, því var óhætt að treysta. Berit endasentist yfir
rúmstokkinn til pabba og mömmu og kyssti þau.
„Svona nú, ég verð að fara á fætur,“ sagði mamma. En
glampinn í augum hennar var ekki í samræmi við orðin, það
fann Berit vel.
„Hvað eigum við að borða í dag?“ spurði hún.
„Það færðu að sjá, þegar þú byrjar að borða,“ sagði mamma,
smeygði sér í kjólinn og tók Önnu síðan með sér út í eldhús-
ið. Berit lagði við hlustirnar. Það var hrópað og masað, en
inn á milli heyrðist glamur í skaftpotti á eldavélinni. Það var
sjálfsagt súkkulaðið eins og alltaf á svona dögum, alveg áreið-
anlega, næstum því leiðinlegt að geta reiknað það svona út
fyrir fram.
En það, sem hún vissi ekki, það var, hvað pabbi hafði keypt.
Það var hann, sem annaðist innkaupin. Henni þótti vænt um
nann núna, og þarna lá hann. Henni fannst hann horfa svo
nndarlega á sig. Augu hans drógu liana að sér með seiðmagni.
Hún myndi aldrei verða hrædd, þegar hún væri þar sem þessi
augu fylgdust með henni. Þá gæti ekki neitt illt hent hana.
Hún sneri sér að honum og spurði lágt: „Elvað keyptirðu?"
„Hérna er það,“ sagði hann. Ekkert annað. Svona einfalt
yar það. Flann stakk hendinni undir koddann sinn og dró
þaðan fram lítinn, mjúkan böggul.
Berit stóð á öndinni, það var eins og hjartað þendist út og
vildi sprengja allt utan af sér, svo ört sló það. Hún levsti
bandið utan af bögglinum og þar lágu yndislegar, hvítar hos-
llr með blárri og rauðri rönd í fitinni. Hún þreifaði á þeim
°g fann, hve þær voru mjúkar.
Pabbi sagði: „Eru þær ekki fínar?“
„Jú.
„Já, þær eru búnar til úr ull af hvítu lambi,“ sagði pabbi,