Eimreiðin - 01.07.1958, Blaðsíða 46

178
EIMREIÐIN
því að fara úr kápunni eða taka af sér húfuna, heldur fleygði
sér umsvifalaust upp í legubekkinn og horfði án sýnilegs
áhuga á frú Miller, sem skalf eins og hrísla og kom engu
orði upp.
„Þakka þér fyrir,“ sagði hún, þegar frú Miller lét kassann
falla á gólfið. í dagsbirtunni var Miriam fölleitari og teknari,
og hárið ekki jafngljáandi. Brúðan, sem hún vafði að sér, var
með skrautlega, duftaða hárkollu, og hálfvitalegu gleraugun
í hausnum á henni virtust leita huggunar í augurn fóstru sinn-
ar. „Gettu, hvað ég kom með,“ liélt Miriam áfram. „Líttu i
kassann minn!“
Frú Miller kraup á kné, opnaði kassann og dró upp nr
honum aðra brúðu og þvínæst bláan kjól, sem hún þekkti,
að var sami kjóllinn og Miriarn var í kvöldið, sem þær hitt-
ust fyrst. Þegar hún sá, hvað eftir var í kassanum, sagði hún:
,,Þetta eru eintóm föt. Hvernig stendur á því?“
„Af því að ég er flutt til þín,“ sagði Miriam og sneri sundtu
kirsiberjastöngul. „En hvað þú varst væn að kaupa handa
ntér kirsiber . ..“
„Nei, það máttu ekki! í guðanna bænum farðu — farðu
02' láttu misr í friði!“
o o .
„ . . . og rósir og nröndlukökur. Það var hreint og bexnt
liöfðinglegt af þér. Þessi kirsiber eru afbragð, skal ég segja
þér. Seinast átti ég heirna hjá gömlum manni. Hann vax
bláfátækur og við fengunr aldrei góðan mat. En hérna held
ég verði gott að búa.“ Húir þagnaði um stund og þrýsti bruo-
turni fastar að sér. „Heyrðu, segðu mér aiurars, lrvar ég ®‘l
láta dótið mitt. . .“
Airdlitið á frú Miller umhverfðist og varð að ljótri gríffl11
með rauðum röndum. Hún fór að gráta, og grátur henna
var óiráttúrlegur og þurr, eins og hún lrefði ekki grátið 1
rnörg ár og kymri það ekki lengur. Hún mjakaði sér varleg3
aftur á bak, unz hún snerti hurðina.
Hún fálnraði sig eftir gangiirunr og stigánum iriður á næstu
hæð og barði óðslega að dyrum á fyrstu íbúðinni, sem f>al
lreniri varð. Lítill, rauðhærður nraður kom til dyra, og hun
tróð sér framhjá honum. „Hvern fjandann á þetta að þýðar