Eimreiðin - 01.07.1958, Blaðsíða 77

EIMREIÐIN
209
„Hristið þið duglega taglið.
Eitt skal yfir oss ganga,
eyðum deginum langa“.
Hvað er nú það, sem gengur á?
Kviður dreginn og kreppt er hné,
kalin hönd og tá.
Hamingjan hjálpi þér þá,
liún má við öllu sjá.
Það er x>or
Ein sit ég úti við stein.
Það er Ijómandi vornótt.
Ég kom hingað gangandi,
mosinn var svo mjúkur og angandi,
hann á hug minn allan,
og hér ligg ég með skallann.
Lognaldan fitlar við fjörustein,
en ég sit hér ein.
Lognaldan er blið á brá
á vorin,
þá tel ég í sandinum sporin.
En stundum er hún grett og grá,
slettir froðu og sleikir tá,
rambar yfir livað sem má,
lilífir engu og hefur þá
hátt sem þrumur gjalla,
en á vorin er liún blíð við alla.
Allt er kyrrt og hljótt.
Það er vornótt.
Dagurinn og nóttin urðu eitt.
Það er bjart og það er heitt.