Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1934, Síða 63

IÐUNN
Ljós heimsins
349
Hvaða helvítis pláss erþetta eiginlega? sagði Tommi.
Ég veit ekki, sagði ég. Við skulum koma niður á
stöð.
Við höfðum komið inn í bæinn öðru megin og ætl-
uðum út hinu megin. Það lyktaði af rotuðum gærum
og trjáberki og sagi í haugum. Það var að dimma,
þegar við komum, og nú, eftir að di nt var orðið, þá
var orðið kalt og byrjað að hema á pollum.
Niðri á stöðinni voru fimm hórur að bíða eftir að lestin
kæmi, og sex hvítir menn og fjórir rauðskinnar. Það
var þröngt og hiti frá ofninum og fult af stybbu.
Þegar við komum inn, var enginn að tala og farmiða-
salan lokuð.
Getið þið ekki lokað á eftir ykkur, sagði einhver.
Ég gáði, hver hefði sagt það. Það var einn af þeim
hvítu. Hann var í buxum með skinnklofi og togleður-
skóm og vaðmálsskyrtu eins og hinir, en hann hafði
ekki húfu og andlitið á honum var hvítt og hendum-
ar á honum voru hvítar og grannar.
Ætlarðu ekki að loka þeim?
Ætli ekki, sagði ég og lokaði þeim.
Takk, sagði hann. Annar af hvítu mönnunum fnas-
aði.
Nokkurn tíma kássast upp á kokk? spurði hann.
Nei, sagði ég.
Kássastu upp á þennan, — hann leit á kokkinn.
Hann vill láta kássast upp á sig.
Kokkurinn leit í öfuga átt og beit saman vörunum.
Hann klínir sítrónusafa á lúkurnar á sér, sagði
maðurinn. Hann mundi ekki drepa þeim í diskaskólp,
þó líf lægi við Sko, hvað þær eru hvítar.
Ein hóran skelti upp úr. Það er sú stærsta hóra,
sem ég hefi nokkurn tíma séð á æfi minni, og sá