Búnaðarrit - 01.01.1903, Síða 148
Í44
andi kynbótabúsins starfi sínu vaxinn, má bann óhætt gera
ráð fyrir að hafa talsverðan hagnað af búinu, en þá, hefir
almenningur líka stórgagn af því. Só eigandi kynbótabús-
ins þar á raóti ekki starfi sínu vaxinn, getur hann ekki
gert ráð fyrir að hafa mikinn hagnað af að halda það, og
má þess utan búast við að missa styrkinn eftir fárra ára
tímabil.
111. Kynbætur á hestum.
Það má með sanni segja um alla búpeningsrækt vora,
að honni sé mjög ábótavant. Einkum á þetta þó við hesta-
ræktina, því hvernig sem á hana er litið, verður því ekki
neitað, að hún er í mesta ólagi. Eg fyrir mittloyti álít,
að hestaræktin hafi verið betri hér á landi á söguöldinní
en hún er nú. Að minsta kosti mælir flest rneð, að góðu
hestarnir hafi þá verið fleiri, stærri og betri en þeir eru á
vorum dögum. En hvað sem því líður, er að minsta kosti
enginn efi á, að hestaræktin hjá oss er gagnólík því, sern
hún er nú á tíinum hjá öllum öðrum siðuðum þjóðum, en
alveg á sama stigi og hjá kálfviltum þjóðflokkum í Mið- og
Norðvestur-Asíu. Hjá þessum þjóðflokkum gengur sá saini
rauði þráður geguurn hestaræktina eins og hjá oss, sem sé:
aö hafa hestana sem flesta, að brúka þá sem minst, að láta
þá sjálfa sjá sér fyrir nauðsynjum lífsins hið frekasta að unt
er, og að sláfta sér ekkert af, hvernig dýrin veljast saman eða
á lwaða aldri þau œxlast.
Takmark hrossaræktunarinnar nú á tímuin hjá raenta-
þjóðunum er þar á móti, að hafa hestana sem fœsta, en sem
bezta og brúka þá sem mest. Þessi stefna er auðskilin,
þegar þess er gætt, að hesta ber að skoða sem ómissandi
en dýrt verkfæri eða vinnuákald, en ekki sem arðberandi
húsdýr.
Til sötinunar því sem hór er sagt um hestaræktina í
mentalöndunum, vil eg tilfæra hestatöluua í lielztu löudum