Búnaðarrit - 01.01.1903, Page 167
168
eins litið brot af því fé, sem nágrannaþjóðir vorar verja
árlega til samskonar fyrirtækja, borið saman við íbúatölu
laudanna. Þetta fó auka þær stórum ár frá ári, er sýnir
ljóslega að þær áKta því vel varið.
Eg legg svo pennann niður með öruggri von um að
þing og stjóru taki þessu velíerðarmáli þjóðarinuar vel, og
lofa um leið að fylgja því fram, á þeim grundvelM, sem hér
er lagöur, bið frekasta er kraftar mínir og ástæður leyfa,
þó þannig, að taka t.il yfirvegunar allar þær bendingar,
sem reynslan og einstalcir menn kunna að gefa.
Vatnsveitingaengi.
Eftir
Sigurð ráðunaut Sigurðsson.
Tilgangur minn með þessum línum er einungis sá, að
minnast bér á nokkur svæði, sem mjög eru álitleg til vatns-
veitinga, einkum í stórum stíl.
Eg geri mun á flæðiengi og áveitu eða vatnsveitinga-
engi. — Flceðiengi nefni eg það land, er sjór eða vötn (ár)
flæða yfir af sjálfu sér, án tilblutunar frá maunanna bálfu.
JÞau engi spretta vanalega vel og oft ágætlega. Bezt flæði-
engi eru meðfram Hvítá og Norðurá í Borgarfirði og fyrir
botui Eyjafjarðar, og bregðast þau aldrei. Nefna má og
Safamýri, Ölfusforirnar og engjar í Þinginu og sumstaðar i
Skagafirði og viðar. — Vatnsveitingaengi eða áveituengi
ltalla eg það land, þar sem vatni er veitt á með skurðum,
stíflum og flóðgörðum. Áveituengi eru á nokkrum stöðum
bér á landi, einkum í Árness- og Rangárvallasýslum, Eyja-
firði og Mývatnssveit og auðvitað víðar nokkuð.
Hór á laudi er viða mjög vel fallið til vatusveitinga,
enda bljóta þær að eiga mikla íramtíð og verða með tím-
11*