Búnaðarrit - 01.01.1920, Qupperneq 106

100
BÚNA ÐARRIT
fullkomnu samræmi við þá hækkun, sem hefir orðið á
öðrum afurðum á ófriðartímanum. Útflutningsnefndin
bjóst því við, að alt mundi fremur hvetja en letja
bændur til þess að selja hross sín, þar sem bæði verðið
var mjög hátt, og engin hætta á, að hestumarkaðurinn
spiltist, þótt mikið yrði selt. Taldi hún víst, að talsvert
fleiri hestar mundu verða á boðstólum, en upphaflega
hefði verið lofað, þegar stjórnin var að leita fyrir sjer
hjá hestaeigendum. En svo fór þó ekki. Að vísu seldu
ýmsir hesta, sem engin loforð höfðu gefið, en sumir
ijetu færri, en þeir höfðu heitið, og varð niðurstaðan sú,
að aldrei buðust fleiri hross en þau, sem stjórnin hafði
fengið loforð um í upphafi, eða eitthvað á fjórða þúsund.
Nefndin setti engin takmörk við hestasölunni í markaðs-
auglýsingum sínum, og gaf markaðshöldurum sínum fult
vald til þess að kaupa öll markaðsgeng hross, er þeim
byðust. Ein sýsla varð þó dálítið útundan að þessu leyti,
en það var Borgarfjarðarsýsla. Bændum þar var gert að
skyldu, að láta fyrstu hrossin, sem flutt voru út. Þau
áttu að fara með „Botníu" í júlímánuði, og var því
ekki tími til að sækja þau, nema í næstu hjeruð. En á
markaðstímanum höfðu Borgfirðingar ekki öll þau hross
við hendina, sem þeir vildu selj^, og fóru þeir því fram
á, að síðar yrðu haldnir markaðir hjá sjer. Nefndin taldi
sjálfsagt, að verða við þeirri ósk, en svo illa vildi til,
að „Botnía", sem átti að taka hestana, tafðist í
Kaupmannahöfn, sökum verkfalls, svo sem fyr hefir
verið minst á, en enginn var kostur annara skipa.
Nefndin varð því nauðug viljug að afboða þessa mark-
aði. Fór það ver en skyldi, en ekki gat nefndin gefið
sjer sök á því óhappi.
í upphafi hafði útflutningsnefndin ætlað sjer að nota
einnig Englands-markaðinn, því að það var henni frjálst
samkvæmt samningnum, eins og áður heflr verið tekið
fram. Tók hún þegar að leita fyrir sjer á Englandi síð-
ast í júní, og fjekk hún þaðan tilboð um kaup á 1000—