Dvöl - 01.07.1942, Blaðsíða 9

DVÖL
167
Tvö látln skáld
Tvö þjóðkunn s.káld fslendinga
hafa fallið frá með litlu millibili.
Magnús Stefánsson, sem þorra
manna er tamast að nefna Örn
Arnarson, lézt 25. júlímánaðar síð-
astliðið sumar, mjög þrotinn að
heilsu, en þó eigi sextugur að aldri.
Indriði ÞórJcelsson á Fjalli andað-
ist 7. janúarmánaðar í vetur:
hafði hann þrjá um sjötugt.
Með fráfalli Magnúsar Stefáns-
sonar og Indriða á Fjalli er stórt
skarð höggivið í flokk íslenzkra
skálda. Magnús var vissulega einn
af fremstu skáldum þjóðarinnar á
þessari öld. „Stjáni blái“, „Hrafn-
istumenn“, „Ljóðabréf til Vestur-
íslendinga“ og „Þá var ég ungur“
verða ávallt tekin meðal hinna
ágætustu ljóða meðan íslenzk
tunga er töluð og alin íslenzk
hugsun.
Indriði á Fjalli var einnig stór-
snjallt skáld, eins og hver veit, er
kynnzt hefir skáldskap hans og
skynbragð ber á. Þó hefir hann
senriilega unnið enn meira menn-
ingarafrék á sviði ættfræði og
þjóðfræða, er hann sinnti af mikilli
elju úm nær hálfrar aldar skeið.
Er eitt stórvirkja hans að rekja og
skrá ættir Þingeyinga.
Þeir Magnús Stefánsson og Ind-
riðl á Fjalli voru menn ólíkir um
marga hluti. En þó var skap þeirra
likt að einu leyti: Þeim var báðum
sérlega ósýnt um að halda skáld-
skap sínum á lofti. Sökum þessarai
hógværðar og hlédrægni, sem þeim
var eiginleg umfram marga aðra
menn, hlutu þeir lengi fram eftir
árum ekkí svo almenna viðurkenn-
ingu fyrir skáldskap sinn, sem þeim
ella hefði verið búin.Vafasamt mun
jafnvel, að enn hafi alþjóð manna
áttað sig á því til hlitar, hverjir
þeir voru, skáldin þessi tvö, sem
nú eru látin.
dró slagbrandinn til hliðar og opn-
aði dyrnar. Pabbi hafði fallið á
grúfu. Föt hans voru óhrein og
rifin, og aftan á annarri öxlinni
sá ég gat eftir byssukúlu á fötun-
um. Fölnað laufið umhverfis hann
var blóði drifið. Ég reyndi að llta
1 andlit hans, en mér heppnaðist
bað ekki. Það var dapurt og fölt og
allt atað leðju. Hann stundi og for-
hiselti, þegar ég snart hann. Hann
hafði óráð og virtist ekki þekkja
mig.
Hann bað án afláts um vatn, en
ég megnaði ekki að snúa honum
við, svo að hann gæti drukkið það.
Það fór því allt til spillis. Ég sagði
honum, að litla barnið værl dáið.
en hann virtist ekki heyra orð mín
í sama mund heyrði ég mömmu
bera að. Ég hljóp til móts við hana
og tjáði henni, að pabbi væri kom-
inn heim.