Dvöl - 01.07.1942, Blaðsíða 73

D VÖL
231
nokkurs, sem orðrómur hafði geng-
ið um, og þeir afréðu að halda upp
brekkuna.
Þegar þeir nálguðust há-hæðina,
staðfestust þeir í ætlun sinni.
Langa-eskitröð lá þvert fyrir þeim,
til hægri og vinstri, og þeir sáu
að á vegamótunum, þar sem leiðir
lágu í fjórar áttir, rétt við götu-
nafna-stólpa, var búið að grafa
gröf, og í þeim svifum er kórinn
var að nálgast, höfðu fjórir menn
frá Sidlinch, sem til þess höfðu
verið fengnir, varpað líki ofan í
verið fengnir, varpað líki niður í
með likið höfðu komið, stóðu þar
hjá.
Söngvararnir og hljóðfæraleik-
ararnir frá Chalk-Newton námu
staðar og horfðu á meðan grafar-
arnir mokuðu ofan í og stöppuðu
niður moldina, unz þeir höfðu fyllt
gröfina, köstuðu rekum sínum upp
i kerruna og voru í þann veginn
að fara.
„Hvern voruð þið að grafa
þarna?“ spurði Lot Swanhills og
talaði nokkuð hátt. „Ekki þó
f lokksf yrirliðann ?“
Mennirnir frá Sidlinch höfðu
haft hugann svo algerlega fastan
við starf sitt, að þeir höfðu ekki
fyrr en nú tekið eftir skriðljósum
söngmannanna frá Chalk-Newton.
„Hvað er þetta — eruð þið New-
tonsöngvararnir?“ var það svar.
sem Sidlinch-menn gáfu.
„Já, vlst er svo. Getur það verið,
að það sé hann Holway gamli
flokksfyrirliði, sem þið grófuð
þarna?“
„Rétt er það. Svo að þið hafið
heyrt um það?“
Söngmenirnir vissu ekkert um
tildrögin — höfðu aðeins heyrt, að
hann hefði skotið sig í eplakomp-
unni sinni næstliðinn sunnudag.
„Enginn virðist vita hvers vegna
hann gerði það, skilst mér? Að
minnsta kosti vitum við það ekki
í Chalk-Newton“, bætti Lot við.
„Jú, víst. Það kóm allt i ljós við
réttarrannsóknina".
Söngvararnir komu nær, og Sid-
linch-menn, sem stöldruðu við til
að hvíla sig eftir erfiðið, sögðu
söguna. „Það var allt vegna þessa
sonar hans, vesalings gamla
mannsins. Það bugaði hann alveg.“
„En sonur hans er hermaður, ef
mér skjátlast ekki; og er nú með
herdeild sinni í Austur-Indíum.“
„Já. Og það hefir gengið á ýmsu
fyrir hernum þar í seinni tíð. Það
var illa farið, að faðir hans skyldi
telja hann á að ganga 1 herinn.
En Lúkas hefði ekki átt að áfellast
föður sinn, þvi að hann gerði það
í bezta tilgangi.“
Atvikin voru i stuttu máli þessi:
Flokksfyrirliði sá, er hlotið hafði
þessi hörmulegu endalok, faðir
unga hermannsins, sem farið hafði
með herdeild sinni til Austur-Indía,
hafði veriö mjög lángefinn í her-
þjónustu sinni, og henni hafði lok-
ið löngu áður en ófriðurinn við
Frakkland hófst. Eftir að hafa út-