Dvöl - 01.07.1942, Blaðsíða 105
D VOL
263
DaTÍð
Eítir Sian Evans
Gunnlaugur Pétursson þýddi
1 \ AVÍÐ kom út í eldhúsdyrnar
og spýtti á úrgangshauginn
við eldhússvegginn.
„Það er ekki til neins að elta mig
á röndum,“ kallaði hann inn í
ganginn. „Þú nuddar og nuddar,
nótt og dag. Ég á enga sök á þessu,
manneskja.“
Hann varp öndinn þunglega og
fitubólgið andlitið seig niður á
hvíta en skítuga klúttusku, sem
hann var með um hálsinn. Hann
hélt höndunum í vasaopunum.
Gult og mifcið hárið lá úfið niður
á flatt og rautt ennið.
Skræk rödd tók undir við hann
eins og bergmál:
„Þetta segir þú ævinlega. Þú ert
latur, og þú veizt það sjálfur. Líttu
bara á garðinn!"
Röddin — og þá um leið eigandi
hennar, eiginkonan — nálgaðist
eftir dimmum göngunum. Hún
stakk höfðinu fram yfir öxl manns
síns og benti um leið höndinni
þann veg, að beinabera fingurna
bar eina utan við dyrastafinn.
„Að þetta skuli vera kallaður
garður! Eða þá gerðið! Ég myndi
skammast mín fyrir að vera karl-
maður og láta konuna mína eina
um öll verkin.“
Davíð hristi sig, leit við og bölv-
aði í hálfum hljóðum.
„Farðu, geturðu ekki látið mig
í friði?“
Konan nam staðar á arfagrónum
gangstígnum og frá þessum hag-
kvæma ræðustóli úthellti hún
snuprum og aðfinnslum.
„Hvað er að verða um okkur?
Reikningar, engar peningar, engin
húsdýr og kofinn er að grotna nið-
ur yfir höfðum okkar. Ó, letiblóð-
ið þitt! Ég vildi óska, að ég hefði
aldrei gifzt þér! Þú ert of latur
til þess að gera við gerðið eða
hreinsa hrossataðið af gangstígn-
um. Guð minn góður! Þetta er orð-
ið verra en nokkurt bófabæli, og
samt nennir þú ekkert að aðhaf-
ast! Ég hefi ekki einu sinni garð-
ávexti í pottinn og verð að kaupa
hvað eina að. Sjáðu nú allan þenna
garð í órækt, og svo slæpist þú
allan guðslangan daginn. Mér
verður illt af að hugsa um þetta.
Ég er búin að fá nóg.“
Rödd hennar hækkaði, unz hún
varð að skræk, brast svo, og þá
varð þögn.
Davíð drógst í áttina til svína-
stíunnar, við fjarlægari enda gang-
stígsins.