Dvöl - 01.07.1942, Blaðsíða 111

D VÖL
269
spurn. Dvöl hennar meðal Kín-
verja og nákvæm þekking á tungu
þeirra, ásamt miklum hæfileikum
og skýrri dómgreind, hafa gert
hana flestum öðrum hæfari til
þess að skrifa um Kina, enda tekst
henni það svo frábærlega vel, að
Kínverjar gætu naumast gert það
betur. Síðar í grein minni mun ég
minnast á rit hennar um Kína.
Frú Buck lýsir sjálf uppvexti
sinum á þenna hátt:
Ég naut ekki mikillar umönnun-
ar í bernsku minni. Foreldrar
minir bjuggu á ýmsum stöðum og
voru oft á ferðalögum. Þegar ég
var barn að aldri, fluttist ég til
borgar einnar á bökkum Gula-
fljóts, sem kölluð er Chinkiang.
Þar bjó ég í mjög kyrrlátu sumar-
húsi, sem reist hafði verið uppi á
fjalli, og var ágætt útsýni þaðan
yfir fljótið og borgina með tigul-
steinaþökum á húsunum, sem úr
fjarska sýndust eins og hreistur á
fiski.
Handan við húsið okkar voru
lágar hæðir og dalir með fögrum
görðum og bambuslundum. Við
rætur fjallsins, þar sem ég bjó, var
stórt hof, dökkt að utan. Þar var
gamall, ljótur prestur, sem stund-
um hafði til að elta mig með
bambusreyrstaf, ef ég á ferðum
mínum kom of nálægt musteris-
hliðinu. Ég var dauðhrædd við
hann, enda gat hann verið harð-
skeyttur. Mér fannst alltaf eitt-
hvað dularfullt í fari hans. —
Þannig er hin fábrotna lýsing
hennar á umhverfi því, er hún ólst
upp í.
Pearl S. Buck lærði fyrr að tala
kínversku en ensku. En síðar meir,
þegar hún fór að lesa og skrifa,
lagði hún meiri rækt við að læra
ensku heldur en hin strembnu,
kínversku orðtákn.
Fyrstu bókmenntaáhrifin, sem
Pearl S. Buck varð fyrir í lífinu,
voru frá fóstru hennar, sem hún
segir ,að hafi verið gömul, þegar
hún fyrst mundi eftir henni. Hún
kunni ógrynnin öll a'f sögum,
kynjasögnum og ævintýrum, enda
þótt hún hefði aldrei lært að lesa
nokkurt orð.
Þessar sögur höfðu mikil áhrif
á mig, segir Pearl Buck. Ég hugs-
aði mikið um alla þá anda, sem
áttu að búa í trjánum, vatninu,
steinunum og skýjunum.
Mér þótti líka mikið til koma að
heyra foreldra mína segja frá hin-
um fjarlægu ættlöndum sínum.
Ég hlustaði með jöfnum áhuga á
sögur þeirra og sögur gömlu fóstru
minnar.
Þegar fóstra mín dó og hafði
verið lögð til hinztu hvíldar hjá
manninum sínum, vorum við
gagntekin af söknuði og djúpri
hryggð í fyrstu. En þótt hún væri
hætt að tala við okkur og segja
okkur sögur, höfðum við hvítu
börnin hennar ekki gleymt henni
eða því, sem hún gerði fyrir okk-
ur. Hún hafði ekki horfið með
öllu. Eins og móðirin er hluti af
barni sínu, er föðurland hennar