Dvöl - 01.07.1942, Blaðsíða 17

D VÖL
175
tveimur útgerðarí'yrirtækj um og
þrjár knæpur, þar sem hermenn-
irnir gátu losnað við skotsilfrið sitt.
Ég hafði grætt mikla peninga upp
á síðkastið, það er enginn vandi að
græða peninga á stríðstímum, svo
að kostnaður þessarar hlálegu
veiðiferðar skipti engu máli. Hitt
fannst mér lakara, að vinur minn
fyrir sunnan skyldi reynast ósann-
indamaður og skrumari. Grágæsa-
sögurnar hans voru ekkert annað
en helber uppspuni. Hann hafði
gabbað okkur alla.
Svalur vindsveipur þaut yfir
mýrina og sveigði bliknaö grasiö.
Hann ætlar líklega að hvessa,
hugsaði ég og reyndi enn að hvetja
sporið. Ég nálgaðist óðum tjarnar-
díkið, þar sem endurnar höfðu
setzt. Fyrir framan mig risu heið-
arásarnir, gráir og öldóttir. í vestri
gnæfðu öræfafjöllin, brunnin og
eyðileg. í austri hlykkjaðist bleik
mýrin milli holta og hæða, en
hinumegin við holtin og hæðirnar
rann straumúfið og skolgrátt jök-
ulfljót. Ég heyrði þungbúinn nið-
inn, og mér varð allt í einu ljóst,
að ég var einn. Að baki mér lá
leiðin til bæjarins, en ég vissi ekki
almennilega, hve lengi ég yrði að
ganga þangað. Við höfðum rangl-
að fram og aftur um mýrina mest-
allan daginn, vegalengdirnar höfðu
ruglazt saman i skynjun minni eins
og þegar mislangir þráðarspottar
lenda í flækju, en hinsvegar gizk-
aði ég á, að spölurinn til bæjarins
væri ekki skemmri en sex eða sjö
kílómetrar.
Hægan, hægan! Ég kom skyndi-
lega áuga á andarhjónin. Þau kúrðu
i gulnuðu broki tæpa tuttugu
faðma frá mér og bæröu ekki á sér.
Ég beygði mig niður, spennti byss-
una, lagði skeftið við vangann og
beindi blásvörtum, olíusmuröum
hlaupunum í áttina til þeirra.
Höndin titraði lítið eitt. Rólegur,
hugsaði ég. Ekkert fum. Þetta var
dauðafæri. Það væri aldeilis eítir
mér að missa marks vegna tauga-
óstyrks. Ég reyndi að stilla mig,
dró annað augað í pung og miöaði
á stegginn. En það var orðið skugg-
sýnt og mér veittist erfitt að miða
nákvæmlega. Ég vandaöi mig af
fremsta megni, hét á Strandakirkju
og hleypti af.
Skothvellurinn sprengdi sundur
kyrrðina og lét illa í eyrum. Stegg-
urinn lá dauður i brokinu, en önd-
in flaug hljóð í austurátt og hvarf
fyrr en varði. Hún slapp úr greip-
um mér, hún var töpuð. Ég skálm-
aði til steggsins, en púðurlyktin
loddi enn í nösunum eins og kitl-
andi staðfesting skotfimi minnar.
Steggurinn var ylvolgur. Ég hamp-
aði honum í lófanum, horfði í brost-
in augu hans, skoðaði hann og dáð-
ist að honum. Höglin höfðu lent í
hausinn, og dökkrautt blóðið vætl-
aði í dropatali fram úr gráu nef-
inu. Þetta var svei mér skrautleg-
ur fugl, kollurinn slikjugrænn, en
mislitar fjaðrir í vængjunum. Aft-