Dvöl - 01.07.1942, Blaðsíða 120

278
D VÖL
þeir unnið óaðfinnanlega og snið-
ið voð lífsins við hvers manns
hæfi“.
„Þarna er ég yður alveg sam-
mála“, sagði annar úr hópnum,
sem hlýddi á prestinn, maður með
talsverða lífsreynslu, en vantrúar-
blandnar hugmyndir um mannlegt
eðli. „En gerið nú svo vel að segja
okkur, hvort þér trúið því í raun
og veru, að það fyrirfinnist svo
mörg frábær skæri“.
„Frábærir hlutir eru reyndar
ekki á hverju stráinu, eða þá að
við höfum svo ríka tilhneigingu
til að vera óánægðir, að við kom-
um sjaldan auga á þá“, svaraði
hann brosandi, maðurinn, sem var
hvorttveggja í senn (aðdáanlegt
sambland!): prestur og prýðilega
menntaður maður. „Þó að lykill
hjónabandsins sé fólginn í þolin-
móðnum, veltur ekki hvað minnst
á gæðum hinna tveggja blaða.
Hugsum okkur, að einhverjir ykk-
ar fari í búð og biðji um skæri.
Ykkur mun verða sýnd tylft af
skærum, sem öll eru eins að sjá
og jafn dýr. En. þið getið ekki
sannfærzt um gæði þeirra nema
þið farið heim með þau og notið
þau. Klæðskerarnir eru svo vel á
verði í þessu efni, að þegar þeir
finna skæri, sem fullnægja kröf-
um þeirra, vilja þeir ekki láta þau
frá sér, hvað sem þeim er boðið í
þau. Ég hefi fundið skæri, sem eru
gulls ígildi! Hver var hinn sérlegi
eiginleiki þeirra? Eðlilegt ástand,
skírt af Guðs lögum. Ég ætla að
segja ykkur frá atviki, sem kom-
ið hefir fyrir mig og fékk mjög á
mig, þó að það væri ósköp hvers-
dagsleg saga og söguhetjurnar
aðeins eins og fólk er flest.
„Ég dvaldi um skeið í klaustrinu
í G —: til þess að jafna mig eftir
hitaveiki, sem ég hafði tekið i
Tangiers, þegar svo bar við, að ég
kynntist, meðal margra annarra,
hjónum, sem ráku klæðaverzlun í
súlnagöngunum við Gamlatorg.
eigi allfjarri dómkirkjunni. Þau
komu ekki til mín til þess að
skrifta fyrir mér — það gerðu þau
fyrir sóknarprestinum sínum —
en þeim þóknaðist að ráðgast við
mig um vandamál sín. Hún hét
Donna Consuelo og eiginmaðurinn
Don Andrés. Með því að þau kom-
ust vel af og samfarir þeirra voru
góðar, mundi líf þeirra hafa ver-
ið gæfuríkt, ef þau hefðu ekki átt
son, sem var steyptur í sama mót
og hinn óguðlegi Barrabas og olli
þeim nýju hugarangri á hverjum
morgni og hleypti blygðunarróða
fram í kinnar þeirra á hverju
kvöldi. Ekkert, hvorki tár móður
hans né ávítur föður hans né til-
raunir minar til þess að tala um
fyrir honum, eftir beiðni þeirra
beggja, gat fengið hinn þrætu-
gjarna, spillta og eyðslusama
æskumann til þess að láta af hin-
um vondu siðum sínum, og þar eð
ekki var annað að sjá en hann
væri óbetranlegur, ráðlagði ég
þeim að senda hann burtu til ein-
hvers annars lands, þar sem ein-