Dvöl - 01.07.1942, Blaðsíða 107

D VÖL
það ekki og þyrfti ekki þess vegna
að hrópa til hans í hvert skipti,
sem hún kæmi fram í dyrnar. Hann
kveikti í vindlingi og horfði á sólina
hverfa úti við sjóndeildarhringinn,
meðan hann stóð kyrr og reykti
vindlinginn.
Þarna var einn' dagurinn enn
liðinn; nú var orðið of framorðið til
þess að aðhafast nokkuð. Á morgun
ætlaði hann að hreinsa til og gera
við gerðið.
Snöggvast var svo sem hjartað
hæfist í brjósti hans og hann hugs-
aði með ánægju til framtíðarinnar.
Hann skyldi koma öllu í lag og
hefja vinnu fyrir alvöru.
Konan kom aftur fram í dyrn-
ar. í ganginum logaði ljós á kerti
og varpaði bjarma á hana, þar sem
hún stóð og veifaði beinaberum
handleggjunum eins og myllu-
vængjum í áttina til hlaðsins.
„Jæja, já!“ hrópaði hún og lagði
áherzlu á hvert orð með nýrri
handleggjahreyfingu. „Sérðu ekki
að klárinn stendur i heyinu, eða
hVað? Hver og einn gæti haldið,
að við ættum tylft galta til að
bruðla með. Hvers vegna læturðu
ekki klárinn inn eða rekur hann í
haga? Þú ert búinn að standa
þarna allt að því klukkutíma. Ég
vil aðeins vara þig við; mér er
farið að ofbjóða.“
Davíð leit á hana. Hinn litli lík-
ami virtist haldinn einhverjum
dugnaðaranda, jafnvel þegar hún
stóð kyrr. Hann sá, að hún vafði
í ákafa umbúðum af öðrum úln-
265
liðnum, andlitið var á stöðugri
hreyfingu og orðin runnu af vörum
hennar í striðum straumi.
„Hvers vegna getur þú ekki séð
um þitt starf? Ertu veikur, eða
hvað? Þér er sama um allt, þú hef-
ir engan metnað, — ekki snefil af
'honum.“
Davíð hóf allt í einu upp raust
sína, sem titraði af reiði:
„Það er þinni eigin ormstungu
að kenna. Þú eyðileggur allt, hvort
heldur er starf eða skemmtun. Ég
er að fara; þú flæmir mig i burtu.
Þú gerir allt sjálf og getur því ekki
kvartað. Þú þykist alltaf vita betur
en ég og ekkert er rétt, sem ég
geri. Þú gerir mann vitskertan."
Hann sneri við henni bakinu og
gekk hratt út á veginn. Blóðið sauð
og hamraði í gagnaugunum og
hann greip um brjóstið óstyrkum
höndum. Hvílikur hávaði og hama-
gangur daginn út og daginn inn!
Ef hann.fengi nú hjartaslag?
Hann fann til lasleika við hugs-
unina eina. Þegar hann var kom-
inn í hvarf, settist hann niður á
vegbrautinni og hélt höndunum
fyrir andlitinu. Þetta gat enginn
maður þolað.
Vonleysið og kvlðinn heltóku
hann. Hann spurði sjálfan sig í sí-
fellu, enda þótt svörin við spurn-
ingunum yllu honum sárri kvöl.
„Hvað á ég að gera?“
„Vinna!“ Það var engu líkara en
þessu svari væri hent í höfuð hon-
um, eins og steini.
„Til hvers?“