Dvöl - 01.07.1942, Blaðsíða 124

282
D VOL
Undarlegt fyrirbæri
O UNNUDAGSKVÖLD eitt í júlí-
^ mánuöi árið 1940 sat Hans
Krantzer bókari við opinn glugga
í stofu sinni á fjórðu hæð í húsi
í Stokkhólmi. Þægilega golu lagði
inn yfir borgina utan af Eystra-
salti. Hans Krantzer var ekkert
sérstakt í huga.
Hann hafði setið við gluggann
um hríð, er hann tók eftir lag-
legri stúlku, sem var að lesa í bók
við glugga á húsi hinum megin
götunnar. Hann virti hana vand-
lega fyrir sér. Hún var snoturlega
klædd og hárið vel greitt. Honum
heimi. Hafið engar áhyggjur mín
vegna, því að ég vissi það allt fyrir
löngu, og ég fann það líka á mér.
Haldið þér, að ég hafi engan átt
að fyrir handan hafið til þess að
senda mér fréttir af syni mínum?
Bréfin voru stíluð til vinar míns,
svo að Andrés fengi ekkert að
vita, ef einhverjar óþægilegar
fréttir bærust. Og þar sem ég þeg-
ar hafði skrifað klausturprestin-
um og beðið hann að senda yður
einungis góð tíðindi til þess að
segja manninum mínum, þá vissi
ég, þegar þér komuð með tilbúnu
bréfin .... Ég hjálpaði yður þá til
að blekkja vesalings Andrés —
heilsa hans stendur höllum fæti,
og það gæti orðið hættulegt fyrir
hann að fá illar fréttir, eins og
henni er komið. Þetta yfirvarp
hefir verið mér hræðileg áreynsla,
gazt vel að stúlkunni og reyndi að
vekja athygli hennar á sér.
í þessum svifum kom miðaldra
maður inn í herbergið til stúlk-
unnar. Hún varð bersýnilega skelk-
uð, missti bókina úr höndum sér
og kallaði á hjálp. í sömu andrá
glampaði á hnífsblað, og hann sá
manninn reka sveðju í bakið á
stúlkunni. Stúlkan rak upp hræði-
legt vein, hneig á gólfið og var
þegar örend.
Hans bókari var fyrst sem
þrumulostinn. Allt hafði þetta
gerzt i svo skjótri svipan, að hon-
prestur minn, vegna þess, að ég
hefi aldrei haldið neinu leyndu
fyrir honum.áður öll þessi ár, sem
við erum búin að vera i hjóna-
bandi.“
* * *
Hér lauk presturinn sögu sinni.
Og þegar hann leit yfir hópinn,
mátti hann lesa innilega hlut-
tekningu úr svip okkar.
„Svo að bæði vissu það, en hvort
um sig fól það fyrir hinu,“ sagði
sá okkar, er fyrst hafði talað.
„Þér viljið víst segja, faðir,“
sagði vantrúarmaðurinn, „að þessi
skæri hafi verið úr hreinu gulli,
alsett skírustu gimsteinum."
„Og ég get bætt því við, að ég
hefi séð þau opnuð, unz þau mynd-
uðu kross,“ svaraði presturinn
með alvöruþunga.