Dvöl - 01.07.1942, Blaðsíða 74

232
DVÖL
ent tíma sinn og verið leystur úr
þjónustunni, hafði hann horfið aft-
ur til átthagaþorpsins, kvænzt þar
og lifað ánægjulegu heimilislífi. En
ófriður sá, er England hafði næst
lent í, hafði valdið honum ekki
litlu hugarangri yfir því, að aldur
og hnignun voru því til fyrirstöðu,
að hann gæti nokkru sinni framar
tekið þátt í herþjónustu. Þegar
einkasonur hans nálgaðist mann-
dómsár, og að því leið, að hann
tæki sér eitthvert ævistarf fyrir
hendur, lét pilturinn þá ósk í ljós,
að sig langaði til að verða hand-
iðnarmaður. En faðir hans ráð-
lagði honum mjög eindregið, að
hann skyldi ganga í herinn.
„Viðskiptin eru að verða að engu
nú á dögum,“ sagði hann. ,,Og ef
ófriðnum við Frakkland heldur á-
fram, hnignar viðskiptunum enn-
þá meira. Herinn, Lúkas, það er
herinn, sem þú átt að ganga í. Það
var hann, sem gerði mig að manni,
og það verður hann, sem gerir þig
að manni. Ég hafði ekki helming
þeirra tækifæra, sem þér bjóðast
á þessum ágætu og róstusamari
tímum."
Lúkas maldaði í móinn, því að
hann var heimilisrækinn og frið-
elskandi unglingur. En hann bar
virðingu fyrir föður sínum og hafði
traust á dómgreind hans. Þess
vegna lét hann að lokum tilleiðast
og gekk í átjándu fótgöngudeild-
ina. Að nokkrum vikum liðnum
var hann sendur til Indlands til
herdeildar sinnar, sem unnið hafði
sér frægð í Austurlöndum undir
Wellesley hershöfðingja.
En Lúkas var óheppinn. Fregn
barst um það á skotspónum, að
hann lægi sjúkur þar eystra. Og
svo ekki alls fyrir löngu, dag nokk-
urn, þegar faðir hans var úti á
göngu, fékk gamli maðurinn þau
tíðindi, að bréf til hans lægi í
Casterbridge. Hann gerði út sér-
stakan sendimann alla þá níu
míina leið, borgaði undir bréfið* og
fékk það heim. En þó að það væri
frá Lúkasi, eins og hann hafði bú-
izt við, var innihald þess með öðr-
um blæ, en hann hafði gert ráð
fyrir.
Lúkas hafði skrifað bréf þetta
þegar svo bar undir, að hann var
í harla þungu skapi. Hann sagði, að
lífið væri sér byrði og ánauð, og
hann ásakaði föður sinn þunglega
fyrir að hafa talið sig á að taka
það fyrir, sem hann fann ekki löng-
un hjá sér til að sinna. Reynsla
hans var sú, að hann varð að þola
þreytu og sjúkleik án þess að hljóta
nokkurn sóma, og hann var að
vinna fyrir málefni, sem hann
hvorki skildi né hafði samúð með.
Ef ekki hefði verið fyrir ráð föður
síns, kvaðst Lúkas nú mundu vera
í makindum að starfa við hand-
iðn heima í þorpinu, en þaðan
hefði sig aldrei langað til að fara.
Eftir að hafa lesið bréfið, gekk
flokksstjórinn nokkur skref, þang-
*) Áður en Sir Rowland Hill inn
leiddi frímerki (1840), var það móttak
andi bréfsins, sem burðargjaldið greiddi.